Πριν από λίγα χρόνια αγόρασα ένα βιβλίο, το οποίο διαισθητικά μου φαινόταν πως δεν θα άξιζε και πολλά ενώ ήταν και ακριβό. Και όντως μέσα σε 520 σελίδες φλυαρίας και κοινοτυπιών και ανιαρής μελέτης είδα και έπαθα να το διαβάσω ολόκληρο.
Από αυτό το βιβλίο λοιπόν, το οποίο δεν θα σας αποκαλύψω για ευνόητους λόγους, συνέλλεξα – συγκράτησα πέντε… προτάσεις! Ναι, κυριολεκτώ, 5 προτάσεις μιάμιση αράδας (γραμμής), άντε δύο το πολύ, η κάθε μία.
Λοιπόν! Αποτελούν μακράν τις καλύτερες συμβουλές, τις οποίες θα μπορούσε να μου προσφέρει ο μέγιστος γκουρού του συγκεκριμένου είδους!
Ποιο είναι το ωραίο;
Πως ούτε και ο ίδιος ο συγγραφέας κατάλαβε πόσο σημαντικές είναι και στο κείμενό του δεν έχουν καμία επισήμανση ή ένδειξη σπουδαιότητας. Ίσως και γι΄ αυτό να μην έγινε αυτό για το οποίο γράφει…
Συμπέρασμα: οι άνθρωποι και τα βιβλία είναι όπως και τα ορυχεία. Εάν δεν εξερευνήσεις βαθιά μέσα τους δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψεις τα διαμάντια τους. Και από το θεωρητικά χειρότερο και πλέον εγκαταλελειμμένο ή άσημο ορυχείο μπορεί να εξαχθούν τα καλύτερα. Μην υποτιμάτε τίποτα και κανέναν λοιπόν.
