Δεν μου αρέσει να είμαι προς την αρνητική πλευρά των γεγονότων. Περιγράφω τις σκέψεις μου απόψε και κρίνετε με αυστηρά εάν έχω λάθος:
1. Ανοίγω την τηλεόραση και τυχαίνει να αρχίζουν οι ειδήσεις… Είχα πάρα πολύ καιρό να δω… “ειδήσεις” (TV)… Περιγραφές της τραγωδίας στην Αττική… Σαφώς χειρότερη τραγωδία οι “ειδήσεις”. Εάν δεν υπήρχαν οι νεκροί θα ήμουν εντελώς απάνθρωπος στα σχόλια μου.
2. Μετά το αρχικό σοκ ευτυχώς παρακολούθησα το εξαιρετικό ντοκυμανταίρ για τις “Waterfront Cities of the World” (Παραθαλάσσιες Πόλεις του Κόσμου) με θέμα την πόλη του Αμβούργου. Δεύτερη κατάθλιψη όμως με την αναπόφευκτη σύγκριση της πόλης, την οποία αγαπώ τόσο και διαμένω. Η διαφορά νοοτροπίας ασύλληπτη και ασύλληπτη η εδώ κακομοιριά. Το Αμβούργο είναι μία “γκρίζα” θεωρητικά πόλη (όχι περισσότερο όμως από την Φλωρεντία) αλλά με πολύ φαντασία και δημιουργικότητα. Το μόνο, το οποίο της λείπει είναι ο υπέροχος ήλιος και ο θαυμάσιος καιρός της Μεσογείου. Η Πάτρα (από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης) με τεράστιες δυνατότητες σε φυσική θέση και ομορφιά ένα ασήμαντο “τίποτα” στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
3. Δεν έφθαναν τα προηγούμενα, αλλάζω κανάλι και “πέφτω” σε έναν συμπαθέστατο δημοτικό σύμβουλο, ο οποίος ανέλυε τους κινδύνους της Πάτρας από πλημμύρα ανάλογη με της Δυτ. Αττικής και μετά από τρεις προτάσεις άρχισε να συνδυάζει τα αντιπλημμυρικά έργα (ή μάλλον την μη ύπαρξή τους) με την στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το καπιταλιστικό κεφάλαιο, το οποίο κερδοσκοπεί με τον ιδρώτα τους… Ο Δήμος όμως δεν είναι Βουλή και όσο και τα πολιτικά να είναι πολύ σπουδαίος παράγων είναι διαφορετικές οι κάλπες και οι σκοποί. Και προσωπικά θα επιθυμούσα διακαώς μία πολύ πλούσια πόλη με εύπορους πολίτες και πολιτισμό. Ο πλούτος δεν καταργεί αλλά ενισχύει κάθε δημιουργική δραστηριότητα. Και μην μου αντιτείνετε πως το Αμβούργο είναι καλύτερο. Αλλά τελικά είναι πολύ καλύτερο.
4. Μετά το τρίτο σοκ αποφάσισα να μην συνεχίσω τις δημιουργικές μου εργασίες, τις οποίες έκανα το λάθος να διακόψω ανοίγοντας βλακωδώς την τηλεόραση και να αποτοξινωθώ με μία κινηματογραφική ταινία, η οποία μου φάνηκε από το θέμα (και τις φεστιβαλικές) περγαμηνές της ενδιαφέρουσα. Ο τίτλος της “Φάκελος Γκαλίντεζ”, (ίσως ακόμα και τώρα 23:49 να προβάλλεται στην ΕΡΤ 3). Από την πρώτη στιγμή στους υπότιτλους της αρχής κάπου υποψιάστηκα πως κάτι δεν θα πήγαινε καλά όταν είδα διεθνή… συμπαραγωγή. Αυτό δείχνει συνήθως έναν τρόπο ροκανίσματος… κρατικών επιχορηγήσεων υψηλής “κουλτούρας”. Όντως δεν έσφαλα. Ένα δήθεν εξαιρετικό πολιτικό θρίλλερ (όπως το περιέγραφαν), από το οποίο έλλειπε κάθε ίχνος καρδιάς και ψυχής (φτιαγμένο άψογα και πολιτικά ορθά από… επιτροπή) και με φθηνά και γελοία αριστερίστικα μηνύματα δήθεν προοδευτισμού.
Πέμπτο σοκ δεν επιτρέπω και αφού ολοκληρώσω αυτό το άρθρο θα συνεχίσω την μελέτη μου.
Έχω άραγε τόσο άδικο ή είμαι τόσο εκτός της κοινωνίας;
