Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Το Δράμα των Ταλαντούχων “Κυρίων Ρίπλεϋ”

Προχθές το βράδυ συμπτωματικά είδα για λίγο (όχι για πρώτη φορά) σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία “Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ”… Ομολογουμένως το σενάριο και η πλοκή της ταινίας είναι ιδιαίτερα συναρπαστικά… Προσθέστε τώρα και την θαυμάσια φωτογραφία, μαζί με την κορυφαία υποκριτική απόδοση και αμέσως έχετε μία ταινία για Όσκαρ (όντως ήταν υποψήφια σε όλες τις κατηγορίες και τελικά έλαβε ένα)…

Ποιο είναι όμως το πραγματικό νόημα της ταινίας;

Ενώ το σενάριο και η πλοκή όπως προ-είπα είναι εξόχως ευφάνταστα και τείνουν προς τον καθαρό μύθο, αυτό το οποίο παρουσιάζεται είναι μία τόσο συχνή καθημερινότητα.

Για όσες/ους δεν το γνωρίζουν, η ταινία πραγματεύεται την αλλαγή της ταυτότητας του κυρίου Ρίπλεϋ σε κάποιον πλούσιο νεαρό συνομήλικο του, τον οποίο όμως δολοφόνησε… Από τη στιγμή εκείνη ο ταλαντούχος (και πολύ συμπαθής) κύριος Ρίπλευ βυθίζεται σε έναν φαύλο κύκλο καταστάσεων με συνεχείς δολοφονίες προκειμένου να συντηρήσει την απάτη του…

Ακριβώς όμως εδώ κρύβεται και η ουσία και το νόημα της ταινίας… Από τη στιγμή κατά την οποία παύεις να είσαι ο εαυτός σου ή υιοθετείς ξένα στοιχεία από τα δικά σου ή αντιστρέφεις τις αρχές σου, ακριβώς τότε αρχίζει το δράμα σου…

Δεν έχει καμία σημασία εάν ο κύριος Ρίπλεϋ τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχε σκεφτεί ή σχεδιάσει εξ’ αρχής… Μία πολύ κακή και σκληρή στιγμή (της δολοφονίας) και ένα τυχαίο λάθος του υπαλλήλου στην ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο, ο οποίος μπέρδεψε τις δύο προσωπικότητες-ταυτότητες και θεώρησε τον Κύριο Ρίπλευ, εσφαλμένα ως τον πλούσιο δολοφονηθέντα (πριν από λίγο) φίλο του, ήταν αρκετό να μετασχηματίσει τον γλυκό (και μικρής εμβέλειας απατεωνίσκο) σε έναν στυγνό κατά συρροήν δολοφόνο…

Η αίσθηση βλέπετε του να αποκτήσεις μία θέση, η οποία είναι τόσο ελκυστική μα και ταυτοχρόνως δεν σου ανήκει είναι ακαταμάχητη…

Σε αυτό το σημείο επιτρέψατε μου να αναφέρω, εν είδει ανεκδότου την φράση του βασιλέα της Αγγλίας Ερρίκου 4ου, όταν ο γιος του Ερρίκος ο 5ος νομίζοντας ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πήρε να φορέσει το στέμμα. Τότε ο Ερρίκος ο 4ος βγαίνοντας από το λήθαργό του μουρμούρισε:

“Δεν είναι ακόμα δικό σου και δεν ήταν ποτέ δικό μου…”
Επανερχόμενος τώρα στον κύριο Ρίπλεϋ…

Η υιοθέτηση μίας θέσης, η οποία δεν σου ανήκει, η πλαστογράφηση του εαυτού σου, η υπεράσπιση ενός ψεύδους, η αλλαγή μίας σκληρά εκφρασμένης θέσης σου στην αντίθετή της, (όσο αφελώς ή μη, δολίως ή αδόλως, τυχαία ή μη υιοθετήθηκαν) απαιτούν τόσο μεγάλη ενέργεια να συντηρηθούν ενώ ταυτοχρόνως σε θέτουν σε μία τροχιά μη αναστρέψιμων καταστροφικών επιλογών και υποστηρικτικών ενεργειών, ώστε αργά ή γρήγορα το περιπλοκότατο οικοδόμημα θα καταρρεύσει εν μία νυκτί ή και λιγότερο…

Το (πολύ) ωραίο είναι πως η κατάρρευση δεν θα προέρχεται από μία μεγάλη αστοχία, αλλά αντιθέτως από μία μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια… Ένα τυχαίο γεγονός, μία σύμπτωση εκεί, όπου δεν την περιμένεις, από εκεί απ’ όπου δεν την περιμένεις και…. τέλος…

Είναι πολύ γλυκό το να ευνοείσαι από την μοίρα (με έναν ανεξήγητο μάλιστα τρόπο) ως εάν η μοίρα να υποτάσσεται στην επιθυμία σου με έναν τρόπο υπνωτισμένο και παράφορα ευνοϊκό…

Είναι πολύ σκληρό όμως το να καταρρέει το λαμπρό οικοδόμημα, το οποίο έχεις πλέον πιστέψει πως σου ανήκει και πάνω στο οποίο έχτισες με ψεύδος και αίμα (εάν είσαι ο κύριος Ρίπλευ) την ζωή σου, από ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός…

Η μοίρα βλέπετε έχει μία ακατανίκητη τάση να επιλέγει τον πλέον πεζό τρόπο να καταστρέφει τα λαμπρότερα οικοδομήματα…

Ακόμα και εάν αυτά, τα έχει δημιουργήσει ένας (πολυ)ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ…

Ααα!
Πως αποφεύγεις τα προηγούμενα;

Με το να μην ενδώσεις την κρίσιμη στιγμή και να παραμείνεις απλά ένας “Κύριος Ρίπλεϋ”…

Τότε όλα τα προηγούμενα θα έλθει η ώρα να σου ανήκουν, αλλά θα είναι και δικά σου…

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)