Μόλις παρακολούθησα διαδικτυακά την τελετή απονομής των βραβείων του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου TGIFF 2025 της Τιμισοάρα (Ρουμανία).
Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο σχόλιο η ταινία μου “3 Μοίρες” ήταν φιναλίστ συναγωνιζόμενη μαζί με άλλες τρεις στην κατηγορία ταινιών φαντασίας μεγάλου μήκους. Εκτός από την πρώτη δεν υπήρχε δεύτερη θέση, συνεπώς είμαστε όπως η Εθνική μας στο μπάσκετ στην πρώτη τετράδα.
Επειδή παρακολούθησα τα trailers των διαγωνιζομένων ταινιών αυτό, το οποίο με εντυπωσίασε ήταν με τι… συναγωνιζόμουν. Ταινίες πολύ μεγάλου προϋπολογισμού, η πρώτη ειδικά τόσο πλούσια σε σκηνικά, πλήθος ηθοποιών, τι άλλο να γράψω, καθαρά Χολλυγουντιανού στυλ, κάτι, το οποίο μάλιστα αναφέρθηκε αλλά και οι άλλες δύο αντίστοιχης ποιότητας. Η πρώτη προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους της Σουηδίας (είναι Σουηδική). Οι άλλες δύο προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Ρουμανία.
Και η δική μας όμως εκεί.
Οι συντελεστές γνωρίζουμε με τι μέσα και σε ποιο πλαίσιο υλοποιήθηκε. Μην με ερωτήσετε.
Τα γράφω αυτά, διότι για άλλη μία φορά και μετά από πολλές διακρίσεις και άλλων ταινιών μου στην Ελλάδα και το εξωτερικό επιβεβαιώνεται η πίστη μου στον αυθεντικό Ελληνικό κινηματογράφο. Ποιόν όμως; Αυτόν των δεκαετιών του 60 και 70, όπου πραγματικοί καλλιτέχνες με επίσης ελάχιστα μέσα δημιουργούσαν αριστουργήματα παγκόσμιας κλάσης.
Από τη δεκαετία του 80 και μετά άρχισε η μίμηση και η… κατάθλιψη (τα έχω ξαναγράψει αυτά). Μίμηση ως προς τις τεχνικές του Χόλλυγουντ και κατάθλιψη εισαγόμενη από τη Βόρεια Ευρώπη. Πού πήγε το φως; Προφανώς και κάποιος σκηνοθέτης μπορεί να επιλέξει όλα αυτά και να δημιουργήσει μία θαυμάσια ταινία, δεν αντιλέγω.
Αλλά πλέον αυτό έγινε καθεστώς.
Και έχει περάσει και στην κινηματογραφική κουλτούρα, όπου κυριαρχεί η έννοια της “τεχνικής αρτιότητας” και κάποια άλλα συστατικά εν είδει κανόνων. Αλλά ο μόνος κανόνας στην τέχνη και τη ζωή είναι πως ΔΕΝ υπάρχουν κανόνες.
Τα συστατικά τα διαθέτουμε, δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Θα επισημάνω ωστόσο πως το κλειδί κατά τη γνώμη μου είναι η δομή και το σενάριο. Όσες και όσοι είχατε γιαγιάδες να σας διηγούνται παραμύθια τι προσέχατε; Το εάν η γιαγιά σας ήταν ηλικιωμένη, ρυτιδιασμένη και με μαύρα ρούχα; Φυσικά και όχι! Η ιστορία, σας συνέπαιρνε και με το μυαλό σας πλάθατε τις εικόνες. Η κάθε είδους οθόνη κατά κάποιον τρόπο εξουσιάζει τη φαντασία σου, οσοδήποτε τέλεια απόδοση χρωμάτων και ανάλυση στοιχείων και εάν διαθέτει.
Ο κινηματογράφος ως τέχνη οφείλει να είναι όνειρο και όχι απεικόνιση (άποψή μου). Είναι η γιαγιά σου, η οποία σου διηγείται παραμύθια…
