Υπάρχουν κάποιες κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες από τα πρώτα πλάνα τους, σου δημιουργούν μία ονειρική ατμόσφαιρα. Στην ουσία σε “απαγάγουν” από την πραγματικότητά σου και σε εισαγάγουν σε έναν άλλο κόσμο, τον οποίον δεν έχεις γνωρίσει.
Μία εξ΄ αυτών είναι και η εισαγωγή (όχι ακριβώς τα πρώτα πλάνα, αλλά εκείνα στα οποία εμφανίζονται οι τίτλοι) της ταινίας του 1974 “The Odessa File” (“Απόρρητος Φάκελος Οντέσσα ”). Αμβούργο 22 Νοεμβρίου του 1963, βροχερή νύχτα με τον θαυμάσιο Τζων Βόιτ να οδηγεί μία σπορ Mercedes της εποχής (μάλλον την 220S), ενώ ακούγονται Χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Πέταξες!
Αμέσως μεταφέρθηκες στο κλίμα μίας εποχής, όπου ακόμα υπάρχει η Δυτική Γερμανία και η χρονική απόσταση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αρκετά μικρή, ώστε πολλοί από τους συμμετέχοντες από όλες τις πλευρές να είναι ακόμα στη ζωή.
Η ταινία δεν είναι αυτό, το οποίο θα χαρακτηρίζαμε ως αριστούργημα, αλλά σίγουρα έχει ενδιαφέρον: ηλικιωμένος Εβραίος πρώην κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, ξεχασμένα ημερολόγια, εγκληματίες και αμετανόητοι Ναζί και γενικά μία υπόθεση όχι μακράν της πραγματικότητας, αν και η οργάνωση Odessa ποτέ δεν αποδείχτηκε πως υπήρχε (τουλάχιστον με αυτό το όνομα). Σημειωτέον πως σύμβουλος της ταινίας ήταν ο Σιμόν Βίζενταλ, για τη συμβολή του στον εντοπισμό Ναζί εγκληματιών πολέμου.
Όπως και να έχει το ζήτημα η ουσία του άρθρου έχει να κάνει με τα αρχικά πλάνα, τα οποία υπόσχονται μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια. Αλλά η συνέχεια ανταποκρίνεται στις προσδοκίες;
Στοπ εδώ.
Είναι ακριβώς, όπως οι ανθρώπινες γνωριμίες κάθε τύπου και είδους. Πολλές εξ΄ αυτών είναι όπως το ονειρικό Αμβούργο του Νοεμβρίου της ταινίας. Αλλά η συνέχεια είναι διαφορετική. Στη συγκεκριμένη ο πρωταγωνιστής εμπλέκεται σε περιπέτειες. Σε άλλες είναι καλύτερη η εξέλιξη, ενώ σε άλλες καταστροφική.
Δεν παύουν όμως να είναι ονειρικές εισαγωγές!
Και για απόψε αυτή την (επιτέλους) βροχερή Κυριακάτικη βραδιά μία μελωδία από μεταξωτά και σατέν, η οποία σε μεταφέρει σε άλλες νοσταλγικές (στη φαντασία μας) εποχές· εδώ.
