Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σχετικά, αλλά νομίζω χρειάζεται μία υπενθύμιση. Η ενάσκηση εξωτερικής πολιτικής από ένα κράτος με πυρηνικό οπλοστάσιο είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν ενός (κράτους) χωρίς (πυρηνικά όπλα).
Στην Ελλάδα, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα δεν έχει εντυπωθεί στην κοινή αίσθηση αυτή η διαφορά. Εάν όμως υπήρχαν ο σχεδιασμός της εξωτερικής πολιτικής θα ήταν διαφορετικός. Και όχι μόνον αυτό θα διαφοροποιείτο σε σχέση και με το εάν διέθετε και η Τουρκία.
Οι μουλάδες του Ιράν (μουλάς σημαίνει ο έχων υψηλή μόρφωση στο Ισλαμικό δίκαιο) επειδή είναι… μορφωμένοι γνωρίζουν τη σημασία της κατοχής πυρηνικών. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια κατασκευής τους. Επειδή όμως ΚΑΙ οι άλλοι γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό προσπαθούν και αυτοί από την πλευρά τους να τους εμποδίσουν.
Το Ισραήλ ακολουθεί διφορούμενη πολιτική. Αφήνει να εννοηθεί πως έχει, χωρίς όμως να το επιβεβαιώνει. Αυτό είναι ευφυές, διότι εάν οι άλλοι πιστεύουν πως έχεις –ακόμα και εάν ΔΕΝ έχεις- συμπεριφέρονται ως εάν είχες. Αυτό ενέχει τον κίνδυνο, εάν χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσεις και αποδειχθεί πως είναι μπλόφα να σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Ωστόσο σημασία δεν έχει μόνο η κατοχή αλλά και ο αριθμός των πυρηνικών όπλων και ο τρόπος διαχείρισής τους. Τι εννοώ; Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσσία μαζί κατέχουν το… 90% του παγκόσμιου πυρηνικού οπλοστασίου! Οι “άλλοι” έχουν αλλά ουσιαστικά είναι σαν να μην έχουν, για να χρησιμοποιήσω την γνωστή ρήση. Αποτελούν όπλα αποτροπής, αλλά δεν αρκούν για την ενάσκηση πολιτικής σε παγκόσμια κλίμακα. Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία διαθέτουν περίπου 220-290 πυρηνικές κεφαλές η κάθε μία, όντως μεγάλος αριθμός, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες 5,550 και η Ρωσσία περισσότερες από 6,200. Η Ινδία και το Πακιστάν διαθέτουν από 160 περίπου η κάθε μία και είναι αποκλειστικά για να αλληλο-ακυρώνονται (δεδομένης της μόνιμης έχθρας τους).
Να δούμε και κάποιες παραμέτρους ακόμα. Τα πυρηνικά όπλα μπορούν να μεταφερθούν με κάποιους τρόπους αν και οι δύο σημαντικότεροι είναι οι διηπειρωτικοί πύραυλοι και τα υποβρύχια. Οσοσδήποτε καλά συστήματα προστασίας τύπου iron-dome (σιδηρούς θόλος) και να διαθέτουν οι υπερδυνάμεις κάποιοι πύραυλοι θα τους διαπεράσουν και δεν είναι και σίγουρο πως θα είναι και λίγοι.
Εάν θελήσεις να χτυπήσεις τις Ηνωμένες Πολιτείες θα επιλέξεις δύο-τρεις πολύ μεγάλες πόλεις της. Η μία είναι η Νέα Υόρκη και η άλλη το Λος Άντζελες, δίπλα και οι δύο στον ωκεανό και εξ αυτού ευάλωτες. 100 πυρηνικές κεφαλές να στείλει η Ρωσσία στην κάθε μία με 3% επιτυχία είναι αρκετές να τις αφανίσουν και θα της έχουν μείνει και άλλες πολλές ακόμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λιγότερες επιλογές και θα εστιάσουν καθαρά στη Μόσχα και με το ίδιο σκεπτικό θα το επιτύχουν και αυτοί. Η Ουάσιγκτον δεν είναι ιδανικός στόχος, ούτε και η Αγία Πετρούπολη.
Το κόστος μίας πυρηνικής σύρραξης είναι τρομακτικό. Ο πραγματικά όμως ελκυστικός στόχος για τη Ρωσσία θα είναι οι Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες. Δίπλα της σχετικά και δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην βομβαρδισθούν και κατά τη γνώμη μου θα είναι οι πρώτες. Και δεν είμαι σίγουρος πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επέμβουν.
Γιατί τώρα τα γράφω όλα αυτά;
Διότι η πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου είναι πολύ μικρή. Η σύρραξη θα περιοριστεί στην Ουκρανία και πολύ δύσκολα θα επέμβουν άλλα κράτη, ακόμα και εάν εκεί χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα. Κανείς δεν θα θυσιάσει την ύπαρξή του για την Ουκρανία.
Κατανοείτε λοιπόν πως οι εξελίξεις επηρεάζονται πλήρως από την παράμετρο ύπαρξης πυρηνικών όπλων. Εάν είμαστε σε προηγούμενη εποχή τότε δεν αποκλείετο να είχε συμβεί μία παγκόσμια σύρραξη με συμβατική επέμβαση στην Ουκρανία. Τώρα όμως όχι.
Τα προηγούμενα όφειλαν να τα σκεφτούν και να τα υπολογίσουν οι εμπλεκόμενοι και κυρίως οι Ουκρανοί. Δεν το έπραξαν και σκέφτηκαν με τη λογική των συμβατικών όπλων αγνοώντας πλήρως τις παραμέτρους αυτές. Οι υπόλοιποι (Δυτικοί), επειδή ακριβώς τα είχαν σκεφτεί (προφανώς) επέλεξαν τη μέθοδο των πολύ σκληρών κυρώσεων, οι οποίες επίσης θα τους αποφέρουν και τεράστια κέρδη.
Τραγικές επιλογές (και αφροσύνη) με τραγικά αποτελέσματα και στο τέλος τα όμορφα λόγια δεν θα έχουν νόημα, εάν δεν υπάρχει κράτος να εφαρμοστούν. Η εξωτερική πολιτική ΔΕΝ είναι θεατρικός ρόλος…
