Ο Μελάμπους ήταν ένας σπουδαίος μάντης και θεραπευτής της αρχαιότητας. Απλά ήταν λίγο άτυχος διότι η μητέρα του, τον άφησε στο δάσος με τα πόδια του εκτεθειμένα στην ήλιο…και κάηκαν και μαύρισαν.
Μαύρισαν και δεν έχασαν ποτέ το χρώμα τους και ονομάστηκε για αυτό Μελάμπους (μέλαν + πους). Βέβαια εάν με δείτε εμένα θα με ονομάσετε Μελάνθρωπο, διότι η μητέρα μου μάλλον με ξέχασε ολόκληρον στον ήλιο. Άσε και τις… τρίχες, οπότε και Μελανοπίθηκο! Αλλά τέλος πάντων παρεκτρέπομαι του θέματος!
Ο Μελάμπους λοιπόν όταν ήταν μικρός βρήκε τυχαία κάποια φίδια νεκρά. Τα έθαψε με όλες τις προσήκουσες τελετές και τον αρμόζοντα σεβασμό ως προς τους νεκρούς και όχι μόνον αυτό, αλλά ανέθρεψε και τα μικρά φιδάκια, τα οποία ήσαν παιδιά των νεκρών γονέων φιδιών.
Αυτά από την τεράστια ευγνωμοσύνη τους, μία φορά όταν ο Μελάμπους κοιμόταν καθάρισαν με τις λεπτές φιδίσιες γλώσσες τους τα αυτιά του με τέτοια επιμέλεια, ώστε ο Μελάμπους απέκτησε το χάρισμα να ακούει και να εννοεί την φωνή μικρών ή μεγάλων ζώων. Μαζί με αυτό απέκτησε και την θεραπευτική ικανότητα των φιδιών!
Ο Μελάμπους μετά από αυτό μπορούσε να ακούσει και να εννοήσει τους ψιθύρους ακόμα και των σκουλικιών. Και αυτό του φάνηκε πολύ χρήσιμο όταν όντας κρατούμενος σε μία φυλακή άκουσε τα σκουλήκια να λένε πως έχουν καταφάει τα ξύλα της και αναμένουν οσονούπω την κατάρρευσή της.
Τότε ζήτησε επιμόνως την μεταφορά του από τον φύλακα αλλού, πράγμα το οποίο και επέτυχε, ενώ η φυλακή κατέρρευσε σκοτώνοντας την πολύ κακιά σύζυγο του φύλακα!
Δεν θα σας εξιστορήσω την υπόλοιπη ιστορία αυτή τη στιγμή αλλά θα σταθώ κάπου αλλού.
Αν και όφεις οι νεκροί ο Μελάμπους τους σεβάστηκε. Ο νεκρός δεν δεδικαίωται αλλά ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται την μνήμη των ανθρώπων.
Αν και φίδια τα παιδιά τους δεν ήσαν αχάριστα ως προς την συμπεριφορά του Μελάμποδα όσον αφορά τους γονείς τους. Και του προσέφεραν το μεγαλύτερο δώρο: αυτό της μαντικής και της θεραπευτικής ικανότητας…
Ακόμα και από φίδια θα λάβεις το καλύτερο δώρο εάν σεβαστείς την μνήμη των γονιών τους.
Το συμπέρασμα;
Αυτό, το οποίο απαιτεί από εσένα η ζωή, την μεγαλύτερη και δυσκολότερη παραδοχή (να τιμίσεις την μνήμη φιδιών) θα σου αποφέρει και την μέγιστη ανταμοιβή.
Και το να αναθρέψεις φίδια τελικά θα σε οδηγήσει στο να μπορείς να ακούς τους ψιθύρους.
Οι ψίθυροι μπορούν να ακουσθούν από εκείνους, οι οποίοι ξεπέρασαν τις πλέον ακραίες συμβάσεις,
Τίμησαν δύο νεκρά φίδια και φρόντισαν τα μικρά τους.
Τότε όμως και μόνον τότε απέκτησαν το δώρο να ακούν και να κατανοούν τις φωνές των ζώων.
Δεν το έχω καταφέρει, γι’ αυτό και δεν μπορώ να ακούσω ούτε και να κατανοήσω τους ψιθύρους… Γνωρίζω όμως ότι είναι εκεί… και είναι και αλήθεια!
