Περπατώ στο δρόμο σκεπτόμενος τα δικά μου. Μου φαίνονται (τουλάχιστον) άλυτα… Και δεν πρόκειται για μαθηματικά προβλήματα, τα οποία κάποια στιγμή ίσως καταφέρω να επιλύσω. Είναι ζητήματα με μόνιμη συναισθηματική σφραγίδα.
“Εσφραγίσθης με ανεξίτηλο μελάνι”, αγαπητέ μου νοιώθω να μου σφυράει Κάποιος από ψηλά.
Στη διαδρομή μου όμως συναντώ γνωστούς, λιγότερο γνωστούς, παρατηρώ πρόσωπα και διαπιστώνω πως το διαβατήριο του καθ΄ ενός μας έχει ανεξίτηλες σφραγίδες. Είναι διαφορετικοί ίσως οι προορισμοί, αλλά υπάρχουν στις σελίδες του. Και μόλις αναλογίζομαι τις σφραγίδες τους με πιάνει τρόμος. Δεν θα ήθελα αυτούς τους προορισμούς με τίποτα… Και κάποιοι άλλοι πάλι φαίνεται να λάμπουν από δροσιά και ευτυχία, αλλά σχεδόν πάντα το διαβατήριο τους είναι κλειστό και κλειδωμένο. Και δεν γνωρίζεις ποιες και τι είδους σφραγίδες έχουν οι σελίδες του.
Και θυμήθηκα λοιπόν δύο παλαιότερες τηλεοπτικές σειρές…
Η μία “Τυχεροί και Άτυχοι” προβλήθηκε το 1979 από την… ΥΕΝΕΔ! Οι νεότεροι μάλλον δεν θα την έχουν ακούσει. Επρόκειτο για διασκευή του μυθιστορήματος του Γρ. Ξενόπουλου και είχα γράψει γι’ αυτήν σε παλαιότερο άρθρο μου. Θυμάμαι πολύ λίγα από αυτήν εκτός (εντελώς αμυδρά) το τέλος:
“Κάποια στιγμή, μεγάλος πιά κοντά στο τζάκι αναπολεί τη ζωή του… και τότε συνειδητοποιεί πως μόνο άτυχος δεν ήταν, όπως πίστευε αλλά πολύ τυχερός, αφού και δημιούργησε οικογένεια και ζει ευτυχισμένος με τα παιδιά του και επιστημονική καριέρα ακολούθησε αλλά και μακροημέρευσε.”
Μετά σκέπτομαι τη… “Μυρτώ”. Η σειρά αυτή είναι από διασκευή του μυθιστορήματος της Ι. Μπουκουβάλα – Αναγνώστου και μου προκαλεί πολύ μεγάλη θλίψη. Προβλήθηκε το 1991 από την τότε ΕΡΤ1.
Η Μυρτώ του μυθιστορήματος ήταν μία άριστη κοπέλα, στην Αθήνα του μεσοπολέμου, η οποία σπούδαζε νομικά. Η ζωή της δύσκολη, ζει με την μητέρα της και τον οικονομικά και επαγγελματικά ξεπεσμένο πατέρα της, αλλά το μέλλον της διαγράφεται λαμπρό.
Τότε εμφανίζεται ένας γοητευτικός γιατρός προικοθήρας (για την περιουσία μιάς θείας της) αλλά μία αισθηματική απογοήτευση μαζί με την ολική καταστροφή του πατέρα της την καταρρακώνουν. Η αριστεία της εξαργυρώνεται σε μία θέση ταπεινής δακτυλογράφου ενός μεσήλικα δικηγόρου, τον οποίον παντρεύεται, μετά από πρότασή του, αφού η ζωή της έχει απωλέσει πλέον κάθε δυναμική…
Ζει μία μίζερη ζωή, αποκτά και ένα ασθενικό παιδί και αναπόφευκτα έναν εραστή. Κι όταν μία ημέρα είναι μαζί με τον εραστή της, το παιδί της πεθαίνει και βυθίζεται σε μία μη αναστρέψιμη μελαγχολία. Αυτή δεν κάθεται δίπλα στο τζάκι με τα εγγόνια της, όπως ο προηγούμενος ήρωας μας, αλλά ατενίζει το παρελθόν της συνειδητοποιώντας πως δεν πραγματοποίησε τελικά κανένα νεανικό της όνειρο…
Και που τα γράφω μου έρχεται να βάλω τα κλάματα με τις ιστορίες αυτές, διότι αναγνωρίζω κάθε είδος περιπτώσεις και κάθε συνδυασμό τους. Το περίεργο είναι πως ο τίτλος του μυθιστορήματος φέρει το όνομα της μοναδικής κόρης της συγγραφέως… και… αναρωτιέμαι…
Και δεν έχω και τι να απαντήσω…
Και ξανασκέφτομαι γύρω μου και βλέπω ακόμα περισσότερους συνδυασμούς και ακόμα περισσότερες ανάλογες ιστορίες και αναρωτιέμαι πάλι και πάλι.
Θλιβερές σκέψεις… Συμφωνώ και δεν μπορώ να συγκρατήσω τον καταιγισμό τους. Πώς όμως θα μπορούσα να ολοκληρώσω ένα άρθρο μου αυτής της μορφής;
Αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα της Μυρτώς, κατέληξα και αντιγράφω την τελευταία παράγραφο από άρθρο της Αγγελίνας Παπαθανασίου στο ιστολόγιο “Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών” και με αυτήν επιλέγω να κλείσω την προσέγγιση μου:
Ο Μιχάλης Μερακλής, ο γνωστός μελετητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, έγραψε για τη συγγραφέα: “Το θαυμάσιο στα βιβλία της Μπουκουβάλα πραγματοποιεί η καλοσύνη, η αγάπη, με αντάλλαγμα τον πόνο. Άνθρωποι που αγαπούν κι υποφέρουν επειδή αγαπούν, αλλά χωρίς να μετανιώνουν, είναι οι ευνοημένοι της ήρωες.”
Σκέψου πως ίσως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς τους ευνοημένους της ήρωες… Τυχεροί – Άτυχοι ίσως κι η Μυρτώ…
