Α. Η Κωμικοτραγική
Στο Τολό πριν από πολλά χρόνια η ευτραφής γνήσια Ελληνίδα μάνα με τις απίστευτες ανησυχίες της, οι οποίες τελικά προκαλούσαν θυμηδία σε όλους. Ωστόσο ξεσπά καλοκαιρινό μπουρίνι και ο γιός της με έναν φίλο του είναι κάπως στα ανοιχτά επάνω σε φουσκωτό στρώμα, αλλά άριστοι κολυμβητές και οι δύο.
Το μπουρίνι δεν είναι φυσικά αστείο, αλλά δεν είναι και τραγική κατάσταση τουλάχιστον τη στιγμή εκείνη. Η μάνα έχει ήδη κάνει την κηδεία των παιδιών και τώρα ευρίσκεται στο… μνημόσυνο. Κανείς δεν αντέχει να ακούει τα μοιρολόγια σε μία κατάσταση, η οποία είναι διαχειρίσιμη από τα δύο παιδιά (εφήβους).
Ο ξενοδόχος δεν αντέχει άλλο να την ακούει και να οδύρεται για το πως θα βγουν τα παιδιά από τη θάλασσα και την… καθησυχάζει με το αμίμητο:
“Μην ανησυχείτε κυρία μου θα τα ξεβράσει η θάλασσα!”
Σε άλλη περίπτωση ίσως να ακουγόταν κυνικό· εδώ όμως ήταν ακριβώς η αλήθεια, μήπως και σταματούσε το ανόητο μοιρολόι.
Τα παιδιά χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα γύρισαν πίσω με απόλυτη ασφάλεια.
Β. Της Ντροπής
14 ετών χωρίς να γνωρίζω καν να επιπλέω και για πρώτη φορά διακοπές στη θάλασσα! Ο πατέρας μου ορεσίβιος μας πήγαινε στο βουνό επί τρεις μήνες κάθε καλοκαίρι. Μάθαμε να σκαρφαλώνουμε στα βράχια, μάθαμε τα φίδια, τους σκορπιούς και τα γίδια, αλλά από θάλασσα ούτε για αστείο. Έβλεπα οχιά και χαιρόμουν, έβλεπα θαλασσινό νερό και έτρεμα!
Στον Πλαταμώνα με την αδελφή μου αρχηγό να πλατσουρίζω στους 60 πόντους ενώ οι άλλοι “νόμιζα” πως γνώριζαν κολύμβηση διότι πλατσούριζαν στους 80 πόντους!
Η θάλασσα του υπέροχου Πλαταμώνα γεμάτη τότε από Γιουγκοσλάβους, οι οποίοι ανάθεμα εάν γνώριζαν το χρώμα του νερού. Αλλά 14 ετών έφηβος η ντροπή περισσεύει και δίπλα μου κάτι πολύ –μα πολύ- όμορφα κορίτσια από τα Σκόπια! Η αδελφή μου, μου αγοράζει βατραχοπέδιλα και επί τρεις ημέρες με στηρίζει στην πλάτη για να υπερνικήσω το φόβο του νερού. Τα κατάφερα! Σε λίγες ημέρες πέταξα τα βατραχοπέδιλα και άντε πιάσε με σε ένα μίλι από την ακτή!
Ποιο ήταν το εμπόδιο; Η ντροπή! Μόλις το πήρα απόφαση να μην ασχολούμαι με τους γύρω έμαθα να επιπλέω και μετά κολύμβηση. Το bonus; Γνώριζα και το βουνό!
Και τελικά εκ των υστέρων πρόσεξα πως κανένας δεν ασχολείτο μαζί μου. Το πρόβλημα ήταν καθαρά δικό μου, αλλά και τα κορίτσια υπέροχα!
Γ. Της Θλίψης
Σε υπέροχο κάμπινγκ στη Χαλκιδική με την τότε σύντροφό μου. Είχαμε σκηνή και τον ανάλογο εξοπλισμό, αλλά από κουλτούρα κάμπινγκ… μηδέν. Στο μυαλό μας μόνο μια ιδεατή-ιδανική εικόνα. Πώς να στήσουμε λοιπόν μία σκηνή και μάλιστα νύχτα, όταν φτάσαμε; Ο… γείτονας προφέρθηκε να μας βοηθήσει και βοήθησε ουσιαστικά, Γύρω στα 40-45 με την οικογένεια του δύο ή τρία παιδάκια ηλικίας έως 12-14 ετών. Μετά την πρώτη γνωριμία μαθαίνουμε πως έρχεται επί μία δεκαετία και περισσότερο, ακριβώς στην ίδια θέση με τα παιδιά του, αλλά χωρίς τη σύζυγό του, η οποία πολύ πρόωρα είχε φύγει από τη ζωή.
Ένας θλιμμένος καλός όμως άνθρωπος και πατέρας, ο οποίος ήθελε να σταματήσει το χρόνο και επαναλάμβανε τις τελευταίες του ευτυχισμένες διακοπές… Μία πραγματικά συγκινητική ιστορία. Νομίζω το είχε καταφέρει για τα παιδιά του, αλλά τη θλίψη στα μάτια του δεν μπορούσε να αποβάλλει.
Ένας καλός άνθρωπος και άριστος πατέρας…
