Προσπαθώ ειλικρινά να εφεύρω (κυριολεκτικά) έναν κατάλληλο τίτλο για αυτό το κτίσμα και δεν δύναμαι. Και τι δεν έχει επάνω του αυτό το σπίτι ή μάλλον ποιο δομικό υλικό δεν έχει: πέτρα, γωνιόλιθους, ξερολιθιά, σοβάδες, ξύλινους εξώστες με τέχνη στηριγμένους (!), λαμαρίνες αλλά και… κεραμίδια στην στέγη, ξύλινη προσθήκη κατ’ επέκταση (!) επάνω σε πέτρινο όμως τοίχο – υπόστεγο και βέβαια να μην αναφερθώ στο εσωτερικό του…
Είναι ένα πολυδιάστατο κτίσμα… Οι παραλληλισμοί είναι θεμιτοί. Θυμίζει άραγε την Ελληνική οικονομία, την Ευρωπαϊκή ένωση, την Ελληνική κοινωνία, τι άραγε;
Προσέξτε όμως! Εάν μου ζητήσετε να σας το αποκαταστήσω θα γίνει! Και θα γίνει και ασφαλέστατο και ωραιότατο. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις από στατικής απόψεως και φυσικά το κυρίαρχο δομικό υλικό είναι η πέτρα, η οποία έχει απεριόριστη αντοχή στο χρόνο και τις καταπονήσεις.
Κάπως αντίστοιχα θα πρέπει να σκεφτόμαστε. Υπάρχει και η λογική της κατεδάφισης και συμφωνώ όταν το κόστος αποκατάστασης είναι ασύμφορο. Αλλά εδώ όπως και στα προηγούμενα δεν ισχύει.
Υπάρχουν οι λίθοι στις γωνίες, οι οποίοι κρατούν το κτίσμα και αποτελούν τον οδηγό μας. Οι ρωγμές αποκαθίστανται, πολλά πρέπει να απομακρυνθούν αλλά τα καλά στοιχεία είναι δεδομένα.
Ανάλογα με την ματιά και με τη γνώση υπάρχει η απάντηση και η θεραπεία.
Τα γαϊδουράγκαθα πάντως κυριαρχούν στην εικόνα (η φωτογραφία είναι παλαιότερη και από τέλη Μαΐου) και θυμίζουν προσθέτοντας στο σκεπτικό, πως εάν κάποιους τους τσιμπούν για τα συμπαθέστατα γαϊδουράκια είναι η τροφή τους!
Και αυτό, το οποίο σε τρυπάει και σε ματώνει… “τρώγεται” εάν είσαι… γαϊδούρι (με την πολύ καλή έννοια του θαυμάσιου αυτού ζώου)!
