Η όλη κατάσταση της κοινωνίας και κατά συνέπεια και της οικονομίας μου θυμίζει μία φυλακή. Μία φυλακή στην οποίαν όλοι είναι μέσα σε κελιά, άλλοι σε κελιά σουίτες, άλλοι σε απλά, άλλοι στην απομόνωση. Ακόμα και οι φύλακες και η διοίκηση είναι ΚΑΙ αυτοί φυλακισμένοι. Μπορεί να έχουν την ψευδαίσθηση κάποιας μεγαλύτερης ελευθερίας κινήσεων, αλλά ΚΑΙ αυτοί είναι μέσα στη φυλακή.
Η φυλακή αυτή έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο έξω από αυτήν. Όλος ο κόσμος είναι μία φυλακή. Και η μεγαλύτερη μάχη διεξάγεται μεταξύ των φυλακισμένων, εάν κάποιος πάρει ένα ξεροκόμματο μεγαλύτερο από τον άλλον ή εάν το κελί του έχει καλύτερη θέα στον προαύλιο χώρο ή εάν έχει περισσότερη δυνατότητα εκμετάλλευσης άλλων φυλακισμένων. Και σφάζονται γι΄ αυτό. Και οι διοικούντες αρέσκονται σε αυτό το παιγνίδι, αλλά προσέχουν πολύ, διότι μπορεί εύκολα να αλλάξουν θέσεις με τους φυλακισμένους.
Ξεσπά κάποια στιγμή μία αρρώστια, η οποία δεν κάνει διακρίσεις. Επειδή περιορίζεται το φαγητό ξεσπούν ακόμα μεγαλύτερες διαμάχες για αυτό το ξεροκόμματο. Κάποιοι προσπαθούν να προσκαλέσουν φυλακισμένους από άλλες πτέρυγες στα δικά τους ασφαλέστερα κελιά. Εις μάτην. Οι περισσότεροι χτίζουν οι ίδιοι και άλλους τοίχους με τα τούβλα, τα οποία τους διαθέτει η διεύθυνση δωρεάν για να απομονωθούν ακόμα περισσότερο.
Κανένας όμως από τους φυλακισμένους δε σκέφτεται πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε το ξεροκόμματο, ούτε και η αρρώστια, αλλά η ίδια η φυλακή. Και ενώ τώρα του δίνεται μία ευκαιρία να σπάσει τους τοίχους, αυτός χτίζει και άλλους.
Η διεύθυνση τρομαγμένη από τα λιγότερα ξεροκόμματα, προσπαθεί να πείσει πως θα επανέλθουν στα “κανονικά” επίπεδα ξεροκόμματου μετά την αρρώστια.
Και κανένας πουθενά δεν είναι ασφαλής και κανένας δε μπορεί να δραπετεύσει, διότι ΔΕΝ υπάρχει κάτι άλλο έξω από τη φυλακή. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα είναι η ίδια η φυλακή.
Κατεδαφίστε την!
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=585662&srv=28
