Μην το μυαλό σας συνδυάσει τον τίτλο με κάτι πονηρό, όπως το ανέκδοτο με τον Τοτό και την Βεράντα (με β κεφαλαίο και ο νοών νοείτο)! Αναφέρομαι κυριολεκτικά σε μάνδρα και σε… πήδημα. Μάλιστα πέτρινη μάνδρα.
Πριν από κάποιο διάστημα ήθελα να εξετάσω (όχι ως γιατρός) αλλά ως μηχανικός με τη διαδικασία της αυτοψίας ένα οικόπεδο. Ένα ωραίο οικόπεδο, το οποίο όμως ήταν περιφραγμένο με μία πέτρινη μάνδρα περίπου 1,20 μέτρων ύψους. Ξερολιθιά εν προκειμένω και κάποια στιγμή θα ασχοληθούμε και με αυτό το είδος των κατασκευών, τα οποία εμπεριέχουν ιδιαίτερη τέχνη.
Και εκεί ως γίγας και ατρόμητος θεώρησα πως δεν θα με εμποδίσει μία μάνδρα να την υπερπηδήσω και να εισέλθω εις τόπον χλωερόν (λέμε τώρα) και πιέζοντας με δύναμη τα χέρια μου, το δεξί… έμεινε. Και όταν γράφω έμεινε εννοώ πως… έμεινε! 1,20 μέτρα ύψος η μάνδρα, 1,70 ύψος εγώ κοινώς “πού πας ρε Καραμήτρο”;
Για περισσότερο από έναν μήνα ήταν σχετικά μη λειτουργικό και περίπου άλλους εννέα με πόνο όταν έκανα κάποιες κινήσεις. Βέβαια έχω και κάποια τραύματα από τις πολεμικές τέχνες, τις οποίες εξασκούσα σκληρά στο παρελθόν και εξασκώ ακόμα και σήμερα ελαφρώς. Αλλά το χέρι, χέρι.
Ποιο ήταν όμως το όφελος;
Ολόκληρο το διάστημα του… πόνου (να δώσω λίγο δράμα) ήμουν αναγκασμένος να χρησιμοποιώ κυρίως το αριστερό μου χέρι (από τον ώμο και κάτω). Ως εκ τούτου μετά την παρέλευση εννέα μηνών (δίνω τόνο σπουδαιότητας τώρα) έγινα σχεδόν αμφιδέξιος. Και πάρα πολλές εργασίες μπορώ πλέον να τις πραγματοποιώ και με τα δύο χέρια!
Ουδέν κακόν αμιγές καλού λοιπόν για ακόμα μια φορά!
Α! Ξέχασα μόνο μία μικρή λεπτομέρεια:
Λίγα μέτρα παραπέρα υπήρχε ανοιχτή πόρτα για την είσοδο στο οικόπεδο!
