Θα ήθελα να σχολιάσω από την εμπειρία μου κάποια πράγματα, ασχέτως της δικαστικής τους εξέλιξης, τα οποία αφορούν νοοτροπίες και επιθυμίες.
Το πρώτο αφορά την… αγάπη στα τετραγωνικά μέτρα. Το ότι δίνεται η δυνατότητα σε κάποιον να κατασκευάσει περισσότερα δεν σημαίνει πως είναι και το ιδανικό και αναφέρομαι κυρίως σε ιδιώτες και όχι κατασκευαστές. Το βασικό κριτήριο αφορά τις ανάγκες και όχι το πόσα δύνασαι να κατασκευάσεις σύμφωνα με την πολεοδομική νομοθεσία.
Στις σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες ενάσκησης του επαγγέλματος του μηχανικού λίγες φορές αφετηρία έναρξης της συζήτησης ήταν οι ανάγκες, Το πρώτο και σημαντικότερο ήταν πώς θα αξιοποιήσουμε – εξαντλήσουμε όλα τα τετραγωνικά μέτρα, τα οποία μπορούσαν να κατασκευασθούν στο οικόπεδο.
Οι κατασκευαστές (δεν είχα ποτέ συνεργασία ή πελάτη κατασκευαστή) προφανώς και μετρούν τα τετραγωνικά ως πηγή επιπρόσθετου κέρδους. Βέβαια περισσότερα τετραγωνικά ίσον περισσότερο κέρδος, αλλά και κόστος. Το θέμα είναι τα τετραγωνικά αυτά να μην φορολογούνται και εδώ ήταν πάντα το κρίσιμο στοιχείο και για τον υποψήφιο αγοραστή αλλά και τον κατασκευαστή. Τούτο διότι τα ακίνητα, όπως και τα αυτοκίνητα αποτελούν αγαπημένο κυβερνητικό φορολογικό στόχο.
Το ότι τα ακίνητα είναι το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων δεν είναι θετικό. Τα ακίνητα εκ των πραγμάτων είναι μία αντιπαραγωγική και ελάχιστα δημιουργική επένδυση. Μία κατοικία για κάθε οικογένεια είναι ανάγκη και βασικό στοιχείο μίας υγιούς κοινωνίας και δεν θα έπρεπε να αγγίζεται. Η αθλιότητα των πλειστηριασμών και των funds είναι μία βαρύτατης μορφής (θανατηφόρα) κοινωνική ασθένεια.
Τέλος πάντων να μην επεκταθώ εδώ.
Το άλλο αφορά τις εσωτερικές διαρρυθμίσεις. Μία σοφίτα ή ένα πατάρι μπορούν άνετα να κατασκευαστούν ως… έπιπλα. Σκεφτείτε ένα κρεββάτι με… ουρανό. Τα τ.μ. του… ουρανού είναι άραγε μετρήσιμα τετραγωνικά στο συντελεστή δόμησης; Μάλλον όχι. Το ίδιο και ένα διώροφο παιδικό κρεββάτι.
Εάν ένα στοιχείο ΔΕΝ είναι φέρων ή τμήμα του οικοδομικού σκελετού, δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να προσμετράται στα τετραγωνικά μέτρα. Πατάρια και σοφίτες, ειδικά μάλιστα οι σοφίτες, οι οποίες είναι επίσης αγαπημένο στοιχείο μίας κατοικίας και δεν αποτελούν ανεξάρτητο ή αυτόνομο τμήμα της τι πειράζουν; Προσωπικά με έχει στενοχωρήσει αυτή η απώλεια διότι μία σοφίτα είναι από τα πολύ όμορφα και λειτουργικά στοιχεία μίας κατοικίας ανεξαρτήτως εάν είναι… έπιπλο ή δομημένη στον φέροντα οργανισμό, το οποίο θεωρώ και ορθό και με αυτόν τον τρόπο έως τώρα τις σχεδίαζα.
Στα καταστήματα είναι κάπως διαφορετικά, διότι ένα πατάρι βελτιώνει κατά πολύ τη λειτουργικότητα ενός χώρου. Το ίδιο όμως και τα μεταλλικά ράφια αποθήκευσης. Αυτά θα έπρεπε να προσμετρώνται στο συντελεστή δόμησης; Προφανώς και όχι αλλά με αυτό το σκεπτικό γιατί και όχι;
Ένα ανήλιαγο δωμάτιο ή ένα W.C. ή λουτρό, το οποίο βλέπει στο καθιστικό ή είναι δίπλα στην κουζίνα είναι πολύ χειρότερα στοιχεία για την ποιοτική διαβίωση των κατοίκων από μία ωραία σοφιτούλα – καταφύγιο για παιδιά ή μεγάλους. Πάντα τηρώντας τα επιτρεπόμενα ύψη. Αλλά ο ένας έχει διότι πρόλαβε, ενώ ο άλλος δεν θα έχει, διότι τώρα αρχίζει μία κατασκευή, δεν είναι άδικο αυτό;
Αλλά αυτό είναι το δεδομένο μας πλέον.
Οι στρεβλώσεις στην πολεοδομική νομοθεσία, το χαοτικό νομοθετικό πλαίσιο και όλη αυτή η αφόρητη γραφειοκρατία, η οποία έχει εγκαθιδρυθεί όχι μόνο δεν επιλύουν ουσιαστικά θέματα, αλλά συνεχώς προσθέτουν νέες στρεβλώσεις επί των στρεβλώσεων και ιδού τα αποτελέσματα.
Ευκολότερο είναι να σχεδιάσω πλέον το επόμενο SpaceX παρά να εκδώσω μία οικοδομική άδεια.
Σημ.: Στη φωτογραφία η… γέννηση μίας σοφίτας!
