Η καταιγίδα λυσσομανά. Αστραπές και βροντές ακούγονται από παντού. Τα κύματα σκάνε στην παραλία και μαζί με την καταρρακτώδη βροχή είμαι μουσκεμένος από ένα μείγμα νερού και αλατιού. Ο ήλιος έχει δύσει εδώ και ώρα και μόνο μαύρα σύννεφα αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.
Μα πώς βρέθηκα εδώ;
Τα βήματά μου με βαραίνουν και δεν μπορώ ούτε να τρέξω κάπου να καλυφθώ. Αλλά δεν είναι από την καταιγίδα. Νοιώθω μια βαθιά κόπωση από όσα έχω περάσει. Ξαπλώνω στα βρεγμένα βοτσαλάκια και κλείνω τα μάτια μου… Θα περάσει, σκέφτομαι και αυτό…
Ξαφνικά νοιώθω σα να καίγομαι ολόκληρος. Μα πόση ώρα είμαι σε αυτήν την παραλία; Ο ήλιος σχεδόν με έχει κάψει. Ένα γλυκό αεράκι φυσά κατά διαστήματα και η γαλάζια θάλασσα δίπλα μου γαλήνια και τόσο ελκυστική. Το κύμα όσο χρειάζεται για να σπάει τη μονοτονία με τον ήχο του.
Και ο ήλιος. Αυτός ο Ελληνικός ήλιος!
Δεν πρέπει να έχω παρά λίγα λεπτά που με πήρε ο ύπνος και το όνειρο σα να ήθελε να διαταράξει αυτή τη γαλήνη. Καταιγίδα! Μέσα Ιουλίου και ο χειμώνας μου υπενθύμισε την παρουσία του.
Σηκώθηκα και αμέσως βούτηξα μέσα στο νερό. Άφησα το σώμα μου να επιπλεύσει και αφέθηκα. Όταν επιπλέεις στο νερό διαλύονται όλες σου οι έγνοιες και μία υπέροχη αίσθηση διαχέεται στο κορμί σου.
Βγήκα και ακούμπησα στην παραλία και σκεφτόμουν:
Τι είναι άραγε το καλοκαίρι; Αφού μετά πάλι φθινόπωρο, χειμώνας (κρύος ιδρώτας), αλλά και άνοιξη…
Δεν είναι ακριβώς ούτε οι διακοπές ούτε η υποτιθέμενη ανεμελιά· τα προβλήματά σου σε ακολουθούν. Είναι το δώρο της φύσης, το οποίο σου υπενθυμίζει πως ό,τι χθες ήταν εχθρός σου (τα κύματα) σήμερα είναι φίλος σου, ό,τι σήμερα σε καίει (ο ήλιος) χθες σε ζέσταινε… Ισχύει και αντιστρόφως…
Οι μεταβολές είναι η πεμπτουσία της ζωής και καμία προκατάληψη δε χωρεί, ώστε να προχωρήσεις.
Τελικά το καλοκαιράκι είναι… ιδεολογία, όχι εποχή!
Σημ. Το άρθρο μαζί με τη φωτογραφία μου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP, το οποίο διανεμήθηκε με την έντυπη έκδοση της εφημερίδας των Πατρών “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ” της Πέμπτης 25ης Ιουλίου 2024.
