(και ολίγον-;- περί Ευρώπης)
Διάβαζα προ καιρού το “Ημερολόγιο του Βερολίνου” του Αμερικανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Ουίλιαμ Σίρερ… (παρεμπιπτόντως το συνιστώ ανεπιφύλακτα ιδιαιτέρως για την ανάλυση των γεγονότων)…
Σε αυτό περιγράφονται θαυμάσια και με εξαιρετική οξύνοια τα γεγονότα πριν από τον πόλεμο, αλλά και κατόπιν και επειδή ο Σίρερ ήταν ξένος ανταποκριτής στο Βερολίνο οι παρατηρήσεις του είναι εντελώς αυθεντικές.
Σε κάποιο σημείο λοιπόν ο Ουίλιαμ Σίρερ, μετά τον πόλεμο και την επιστροφή του στο Βερολίνο, αναφέρει πως περίμενε κατά τη διάρκεια των φοβερών και σκοτεινών χρόνων (από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 έως και την πτώση του το 1945), να υπάρχει μία πληθώρα γραπτών κειμένων και έργων, τα οποία θα αναδύονταν μετά το τέλος. Παρατηρεί ωστόσο με τεράστια έκπληξη (μαζί και δική μου, όταν το διάβασα) πως:
Κανείς ΔΕΝ έγραψε Τίποτα!
Μέσα σε 12 χρόνια ναζιστικής αθλιότητας και παράλογου πολέμου κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη να γράψει κάτι…
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός και καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, πως όταν επικρατεί σκοταδισμός ή ίσως και λόγω αυτού, μαραίνεται και η διάθεση και το Πνεύμα… Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να μην συσχετίσω τα γεγονότα του τότε κι του τώρα…
Η Ευρώπη κυριαρχείται από την λογική του χρήματος. Όλα αξιολογούνται με βάση αυτή την παράμετρο. Προσέξτε το κριτήριο αυτό και δείτε πως δομείται.
Η ενωμένη Ευρώπη είναι η μετεξέλιξη μίας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.) μίας ένωσης δηλαδή με οικονομική προοπτική και συμφέροντα και μάλιστα των χωρών μόνο του ισχυρού Ευρωπαϊκού πυρήνα. Δεν δημιουργήθηκε από την Ευρωπαϊκή “Πνευματική” Κοινότητα, ώστε τα κριτήρια να είναι ο πολιτισμός και το πνεύμα.
Ενώ κάποτε ήταν η Ιταλία με την Αναγέννηση και η Γαλλία με τον Διαφωτισμό, η Γερμανία προφανώς επειδή δεν διακρίνεται ιδιαιτέρως σε αυτούς τους τομείς προσπαθεί να δημιουργήσει το ιστορικό κίνημα της οικονομικής ενοποίησης. Βέβαια ούτε και σε αυτό έρχεται πρώτη, διότι η βιομηχανική επανάσταση ήλθε από αλλού (την Αγγλία). Αποτελεί για την Γερμανία μετεξέλιξη της στρατιωτικής ενοποίησης, την οποία προσπάθησε να επιβάλλει στο παρελθόν.
Αυτό εμένα δεν με στενοχωρεί… Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει οποιονδήποτε να σκέπτεται με όποιον κακόβουλο (ή μη) τρόπο επιθυμεί. Αυτή είναι η ζωή. Αυτό όμως , το οποίο με στενοχωρεί είναι να υποτάσσονται όλοι οι υπόλοιποι σε αυτό το “όραμα (δράμα μάλλον)” και να προσπαθούν να προσαρμοσθούν…
Σκεφθείτε προς χάριν παραδείγματος, να είχε αρχικά ιδρυθεί η Ευρωπαϊκή Κοινότητα… Νόμπελ, όπου το κριτήριο ένταξης θα ήταν ο αριθμός των βραβείων ανά κράτος και κατά αναλογία σε σχέση με τον πληθυσμό. Η μετεξέλιξη μία κοινότητας αυτού του τύπου θα ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση των… Νόμπελ και πλέον τα… μνημόνια θα επιβάλλονταν σε χώρες με μικρό ποσοστό κορυφαίων επιστημόνων!
Έχει πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσετε την κατανομή και ανά κράτος, αλλά και ποσοστιαία σε σχέση με τον πληθυσμό…
Η αντιστοιχία/αναλογία διάσωσης των τραπεζών θα ήταν να… ανακεφαλοποιηθούν (να μεταναστεύσουν δηλαδή) νομπελίστες από την Γερμανία στις άλλες χώρες (αντί για ευρώ), ώστε να υπάρχει μία ισορροπία. Η Γερμανία είναι αλήθεια πως δεν θα τα πήγαινε άσχημα, διότι είναι υψηλά στις λίστες. Στα επιστημονικά βραβεία (δεν αναφέρομαι στην λογοτεχνία) η Γερμανία είναι ένατη, το Ισραήλ ενδέκατο, ενώ η Ελλάδα… ανύπαρκτη.
Συμπεριλαμβανομένης και της λογοτεχνίας η Γερμανία είναι πλέον 13η, το Ισραήλ 11ο ενώ η Ελλάδα στην 40ή θέση…
Το… χρέος τότε θα ήταν να επιτύχουν όλοι ένα υψηλό ποσοστό από νομπελίστες, ώστε να εκπληρώνονται τα κριτήρια της ένταξης και παραμονής στην κοινότητα!
Η μεγάλη παγίδα και οπισθοχώρηση ΔΕΝ είναι τα μνημόνια και η πολιτική λιτότητας. Είναι η κυριαρχία αξιολόγησης με βάση την παράμετρο του χρήματος και τίποτα άλλο…
Το επόμενο βήμα για την Ενωμένη Ευρώπη είναι αυτό: η Αναγέννηση του Πνεύματος. Πάλι για πολλοστή φορά η Ελλάδα αποδεικνύεται ουραγός και καταλήγει (και πάλι) να είναι μαριονέτα σε κάτι, το οποίο δεν αποτελεί και το ισχυρότερό της σημείο…
Μην αναρωτιέστε λοιπόν για την αποτυχία των κυβερνήσεων· και η επόμενη και η μεθ’ επόμενη στο ίδιο πλαίσιο θα κινηθούν και τα ίδια ακριβώς θα κάνουν. Ούτε να αναρωτιέστε γιατί οι συνολικές πολιτικές (λχ μεταναστευτικό) θα είναι ασύντακτες και χωρίς κάποιο κίνητρο και πλάνο (αφού όλα αναγάγονται στο οικονομικό και όλα θα μεταφράζονται κατά το συμφέρον της κάθε χώρας).
Ωστόσο άλλα γράφονται στα ημερολόγια, άλλα όμως ισχύουν για τις Θεϊκές προθέσεις… Η μεγάλη… επανάσταση, η οποία ΔΕΝ θα είναι οικονομική, αλλά κάτι ανάλογο με αυτό, το οποίο γράφω, θα προέλθει από εκεί, όπου δεν το περιμένει κανείς… και σε ανύποπτο χρόνο και από μία ασήμαντη αφορμή. Μπορεί μία “άχρωμη” χώρα (μία… Μάλτα, ένα… Βέλγιο ή κάτι άλλο) με έναν φωτισμένο πολίτη να ανάψει τη σπίθα της νέας αυτής τάξεως πραγμάτων…
Το φοβερό θα είναι πως θα έχει χαθεί, άλλη μία ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί ως φάρος πολιτισμού ένας παλιός γνώριμος… (όσο επικρατεί όμως αυτή η λογική)… εκτός… εάν…
Τότε θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε το επόμενο ημερολόγιο από ποια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα θα είναι γραμμένο…
Η φωτογραφία μου από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών…
