Εάν πιάσετε στα χέρια σας ένα βιβλίο της Βυζαντινής ιστορίας, θα διαπιστώσετε πως το κεφάλαιο της αλώσεως της Κωνσταντινούπολης είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με την υπερ-χιλιετή ιστορία μίας Ελληνικής αυτοκρατορίας
(Σημ.: Παρεμπιπτόντως αναθεωρείστε τη στάση σας έναντι του Βυζαντίου και μελετήστε καλύτερα αυτήν την περίοδο της πρόσφατης Ελληνικής ιστορίας, διότι έχει συκοφαντηθεί ασυστόλως από πολλούς (δήθεν) προοδευτικούς ανθρώπους.
Το ό,τι είχαμε την φοβερή ατυχία να καταληφθούμε από τους βαρβάρους των στεπών της Ασίας δεν σημαίνει πως πρέπει να διαγράψουμε ένα λαμπρό παρελθόν).
Το ίδιο ισχύει για τις τελευταίες ημέρες του υποτίθεται ανθρώπου και τέρατος Χίτλερ στο καταφύγιο της καγκελαρίας του Βερολίνου
Επίσης και για το τέλος του Τσάρου…
Αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα από τα πάμπολλα της παγκόσμιας ιστορίας.
Αλλά και στην καθημερινότητά σας όταν αναφέρεστε σε κάποια οικογένεια, έναν άνθρωπο ή ακόμα μια εταιρεία ή κυβέρνηση θα δείτε πως το βασικό σημείο ενδιαφέροντος σας είναι το τέλος!
Βεβαίως οι συγγραφείς και σεναριογράφοι ακόμα και εάν δεν το συνειδητοποιούν, το καλύτερο το αφήνουν για τις τελευταίες σελίδες ή σκηνές της ιστορίας τους.
Και αυτό, το οποίο μένει είναι το τέλος… το οποίο κατά έναν περίεργο τρόπο καθορίζει ολόκληρη την προηγούμενη ιστορία.
Η λάμψη του Τιτανικού δεν έγκειται στο γεγονός πως ήταν το ασφαλέστερο, μεγαλύτερο και πολυτελέστερο υπερωκεάνιο της εποχής του, αλλά στο ότι βυθίστηκε με έναν μεγαλοπρεπή τρόπο!
Κι αυτή είναι η γοητεία του τέλους!
Ποια είναι λοιπόν η αξία αυτής της παρατήρησης; Είναι μία άκρως απαισιόδοξη άποψη ζωής ή κρύβει κάτι πολύ βαθύτερο;
Όλοι γνωρίζουμε πως μας περιμένει ο θάνατος. Είναι ένα απόλυτο δεδομένο. Γνωρίζουμε πέραν πάσης αμφιβολίας πως θα υπάρξει τέλος. Και σε όλα.
Και εν κατακλείδι το τέλος θα καθορίσει την προηγούμενη μας ζωή. Λίγες ώρες, λεπτά ή δευτερόλεπτα στιγματίζουν δεκαετίες εάν πρόκειται για άνθρωπο ή αιώνες εάν πρόκειται για έθνη.
Ζήστε με το βλέμμα στο τέλος. Και τότε το άδηλον μα και γοητευτικό ή τραγικό τέλος θα διαπιστώσετε πως ορίζει το δυναμικό παρόν, όσο καμία άλλη παράμετρος.
Ζήσε για να πεθάνεις ωραία και μην πεθαίνεις συνεχώς για να ζεις…
Τραγική σημείωση: Οι άφρονες ξεχνούν πως υπάρχει και… τέλος. Τους το θυμίζει όμως το ίδιο όταν έλθει…
