Στο κέντρο της Πάτρας σήμερα το πρωί διάφορες σχολικές ορχήστρες περιδιαβαίνουν με μουσικές. Είναι μία πολύ χαρούμενη εικόνα. Βλέποντας από ψηλά δεν μπορείς να μην σκεφθείς δύο-τρία πράγματα:
Τα σύνολα παρέχουν μία άλλη διάσταση. Ντυμένα τα μέλη τους ομοιόμορφα και με τελικό αποτέλεσμα τις μουσικές αποτελούν κάτι εντελώς ξεχωριστό ως σύνολο από το κάθε άτομο ξεχωριστά. Δεν μπορείς να διακρίνεις τι είναι η καθεμιά ή ο καθένας. Τι χαρακτήρας, τι άτομο τι … οτιδήποτε. Εάν ωστόσο λειτουργούν σωστά για τον συγκεκριμένο λόγο μέσα στο σύνολο τότε είναι μέλη του και χάνεται η ατομικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά των περιεκτικών λέξεων από τις άλλες: Στρατός και στρατιώτης. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, ασχέτως εάν ο στρατός αποτελείται από στρατιώτες.
Το άλλο, το οποίο σκέφτομαι είναι πως με τόσο όμορφο καιρό, τόσες μελωδίες (ίσως όχι και εντελώς άψογες) αν δεν έχεις χτυπηθεί πραγματικά στη ζωή σου από κάποια τραγωδία είναι αδύνατον να περιπέσεις σε κατάθλιψη. Ας μην έχεις τίποτα. Τι τύχη είναι αυτή; Μην επιτρέπει (και μην επιλέγεις επίσης!) καμία ή κανέναν να στην δηλητηριάζει.
Το τελευταίο, το οποίο σκέφτηκα είναι το Λατινικό ρητό του Άππιου Κλαύδιου Καίκου (ναι η Αππία οδός από αυτόν προέρχεται):
“Homo faber fortunae suae” (“Ο άνθρωπος δημιουργεί την τύχη του”).
Τι άλλο καλύτερο μπορώ να σκεφτώ από τις κινούμενες ορχήστρες στο κέντρο της Πάτρας;
Μόνο ένα:
“Τι σε εμποδίζει να ανατρέψεις τον Κόσμο σήμερα;”