Οι άνθρωποι εκνευρίζονται και αρχίζουν να φέρονται άτσαλα, όταν κινδυνεύουν να χάσουν κάτι και ταυτοχρόνως είναι και δειλοί. Πρέπει να ισχύουν και οι δύο προϋποθέσεις. Πότε μπορεί (προσοχή εδώ) να γίνουν επικίνδυνοι; Όταν κινδυνεύουν να χάσουν κάτι αλλά ΔΕΝ είναι δειλοί. Αυτή η περίπτωση δεν συμβαίνει συχνά στις περιπτώσεις ηγεμονίσκων, οι οποίοι λόγω συνθηκών και μίας συγκεκριμένης ικανότητας αναλαμβάνουν μία μεγάλη θέση. Είτε πρόκειται για αρχηγούς κρατών είτε εταιριών είτε ακόμα για απλούς επιχειρηματίες. Γενικός αλλά αλάνθαστος κανόνας.
Τότε συνήθως διαπράττουν και τις μεγαλύτερες ανοησίες. Τι τους συγκρατεί όμως και δεν φτάνουν στα άκρα; Το γεγονός πως εάν φθάσουν εκεί έχουν χάσει εκατό τοις εκατό. Συνεπώς έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο περιπτώσεων και μόνον:
Είτε να παίζουν ένα αλλοπρόσαλλο παιγνίδι, χωρίς όμως να διακινδυνεύουν ουσιαστικά και να έχουν πιθανότητες πενήντα τοις εκατό να κερδίσουν είτε να το τραβήξουν το σχοινί εντελώς, αλλά τότε δεν έχουν καμία πιθανότητα και επιπλέον διακινδυνεύουν τα πάντα. Για το δεύτερο χρειάζονται γερά guts, τα οποία προφανώς δεν υπάρχουν.
Η περίπτωση της Τουρκίας είναι η πρώτη και αυτό έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του αρχηγού της και μόνον. Και βεβαίως και το περιβάλλον του συμμερίζεται αυτή την άποψη και ακολουθεί διότι εάν ο αρχηγός τους αξίζει έστω μία πεντάρα, αυτοί δεν αξίζουν ούτε τσακιστή. Άρα δεν έχουν επιλογές. Αυτός είναι ο λόγος των συνεχών βλακωδών δηλώσεων, οι οποίες εκστομίζονται και καταλήγουν όλες στο… 1453!
Οι απειλές είναι ξεκάθαρη ένδειξη (ή μήπως απόδειξη) δειλίας.
Η Τουρκία υπερτερεί στο γεγονός πως έχει ακόμα μία ικανή διπλωματία και επιπλέον είναι εξωστρεφής, διότι είναι και ισχυρή. Το ότι δεν έχει επιτύχει εντυπωσιακά αποτελέσματα στις διενέξεις της είναι διότι, όπως συνήθως γίνεται στα ημι-δικτατορικά καθεστώτα ξεδοντιάζονται οι καλύτεροι. Και στο στράτευμα είναι ακόμα μεγαλύτερο το ξεδόντιασμα, αφού με τα όπλα κάποιος φιλόδοξος στρατιωτικός μπορεί να καταλάβει την εξουσία και να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Βλέπετε όλα έχουν το κόστος τους. Θυμηθείτε την Αργεντινή με τον πόλεμο των Φώκλαντ. Μόνο μία δικτατορία θα τον έχανε, χωρίς να υποτιμώ ούτε στο ελάχιστο την Αγγλία ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ περισσότερο αμφίρροπος.
Συνεπώς όσο συμβαίνουν όλα τα προηγούμενα εκτιμώ πως δεν υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος για την Ελλάδα, ούτε και πιθανότητα εμπλοκής. Θα ήμουν πολύ ανήσυχος εάν ήταν ο Μουσταφά Μπιουλέντ Ετζεβίτ στην εξουσία. Τότε δεν θα ακούγαμε τίποτα, απλώς ο Τουρκικός στόλος θα επιδίωκε να επιβάλει τη θέληση της πολιτικής ηγεσίας με πλήρη ετοιμότητα πολεμικής αντίδρασης και οι σκληρές αποφάσεις θα ήταν να παρθούν από την Ελληνική πλευρά.
Οι αποφασισμένοι και ικανοί δεν “παίζουν” μονόπολη περιμένοντας να τους έλθει το ζάρι. Δίνουν μία και τα πετάνε όλα κάτω και τα παίρνουν ή τα χάνουν.
Αυτά εκτιμώ σήμερα.
