Το τελευταίο πράγμα, το οποίο θα ένοιωθα στην ζωή μου θα ήταν ο… φθόνος. Το συχαίνομαι αυτό το συναίσθημα (είναι άραγε αληθινό συναίσθημα ή η επιτομή των πλέον αρρωστημένων συμπλεγμάτων); Εάν μου συμβεί ποτέ ελπίζω την ίδια ώρα να πεθάνω.
Ωστόσο μία κινηματογραφική ταινία θα ήθελα πάρα πολύ να την είχα κινηματογραφήσει και σκηνοθετήσει:
“Τον κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο” με τον ασυναγώνιστο Ρίτσαρντ Μπάρτον.
Δεν έχω λόγια για αυτήν την ταινία. Μάλιστα τα ημερολόγια της οικογενείας μου, έχουν χαράξει την ημερομηνία, κατά την οποίαν οι γονείς μου πήγαν σινεμά να την παρακολουθήσουν: Κυριακή, 19 Ιουνίου 1966 στον κινηματογράφο… “Όαση”!
Να κρατάτε λεπτομερή αρχεία. Ισως είναι καλό, ίσως όμως και…. κακό! Εξαρτάται από τι… περιέχουν! Και καλού-κακού να τα ασφαλίζετε!
Τέλος πάντων, η ταινία αυτή ενώ σε προδιαθέτει για μία κατασκοπευτική ταινία στην πραγματικότητα αποτελεί μία σε βάθος ψυχογραφία. Εστιάζει στους χαρακτήρες και όχι τόσο στα απλοποιημένα γεγονότα.
Ο Άγγλος Άλεκ Λήμας αυτομολεί στην Ανατολή. Υποτίθεται πως το κάνει… Είναι ο δυτικός αλκοολικός, ο οποίος χωρίς κανένα ηθικό φραγμό προδίδει για τα χρήματα. Καθόλου πρωτότυπο.
Στην πορεία όμως συνατά συνεχώς και κάποιον, ο οποίος την δεδομένη στιγμή φαντάζει πολύ σπουδαίος. Είναι ο ανατολικός σύνδεσμος, ο οποίος καθοδηγεί τον Λήμας στην προδοσία.
Η ταινία όμως έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Ο “σπουδαίος” της προηγούμενης σκηνής εξευτελίζεται και προσβάλλεται με τον χειρότερο τρόπο από τον αμέσως ανώτερό του.
Βαίνοντας ιεραρχικά πρός τα άνω, ο προηγούμενος είναι ένα απλό σκουπίδι. Ενα τίποτα. Κι όμως πριν από λίγα δευτερόλεπτα ήταν ο… σπουδαίος.
Ακόμα και ο μοναδικός “καλός” του σεναρίου, ο Ανατολικογερμανός Εβραίος κομμουνιστής, ο οποίος μισεί τον ομόβαθμό του πρώην ναζί δεν μετακινείται ούτε βήμα προκειμένου να παραλάβει έναν φάκελο από τον ανάπηρο (κουτσό) υφιστάμενό του. Ο ένας εξευτελίζει τον άλλον ανάλογα με την ιεραρχία.
Και ο κάθε χαμηλόβαθμος, ένα ανθρώπινο σκουπίδι, δημιουργεί για τον εαυτό του την πλαστή εικόνα του σπουδαίου, έως ότου συναντήσει τον αμέσως ανώτερό του. Εκεί μετατρέπεται σε ένα τίποτα, χωρίς καμία αξιοπρέπεια, χωρίς κανένα ίχνος αντίδρασης.
Τι συμβαίνει λοιπόν με την Ρωσσία;
Πώς η Ελλάδα ξαφνικά από συμπαθούσα χώρα με ιστορικές παραδόσεις φιλίας μετατρέπεται σε εχθρό της Ρωσσίας;
Σας έδωσα ήδη την απάντηση στο προηγούμενο κείμενο.
Ασχέτως των πραγματικών σχέσεων με την χώρα αυτή εδώ πρόκειται καθαρά για ένα (και ίσως και δύο) ασήμαντο χαμηλόβαθμο σκουπίδι, το οποίο προσπαθεί να φανεί αρεστό στους “ανωτέρους” του με προφανή σκοπό και στόχο να διατηρήσει την πολύτιμη θεσούλα του.
Αυτό συμβαίνει και έτερον ουδέν και μην ψάχνετε σε περισπούδαστες αναλύσεις και χάνετε πολύτιμο χρόνο.
Σημ. Δεν εκφράζω την προσωπική μου άποψη για την Ρωσσία, αλλά το ΤΙ συμβαίνει με την Ρωσσία (με δύο “σ” για να μην ξεχνάμε την παράδοση)!
