Το θωρηκτό Τίρπιτς (Tirpitz) ήταν το ισχυρότερο πολεμικό πλοίο της ναζιστικής Γερμανίας. Από μόνο του μπορούσε να καταστρέψει το μισό Αγγλικό στόλο· και αυτό δεν άφηνε σε ησυχία τον Τσώρτσιλ, ο οποίος με κάθε τρόπο και θυσία επιδίωκε τη βύθισή του. Το πλοίο ήταν ανίκητο στη θάλασσα. Αλλά ακόμα και αυτό είχε ανάγκη από μία βάση!
Και αφού στη θάλασσα οι Άγγλοι δεν μπορούσαν να το καταστρέψουν, άρχισαν να καταστρέφουν τις… βάσεις ελλιμενισμού του! Ούτε λίγο ούτε πολύ 26 φορές επιχείρησαν εναντίον του και μόνο την 26η φορά το επέτυχαν, αφού όμως το Τίρπιτς είχε βρει καταφύγιο στα βαθιά Νορβηγικά φιόρδ. Αφού δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο στη Γαλλία ή τη Γερμανία μόνο η Νορβηγία ήταν ασφαλής. Αλλά κι εκεί στις 12 Νοεμβρίου του 1944 δέχθηκε επίθεση και τελικά ανατράπηκε! (Είναι χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες του ανεστραμμένου κύτους του να επιπλέει στην παγωμένη θάλασσα).
Χθες το βράδυ άνοιξα την τηλεόραση. Τέσσερα από τα βασικά κανάλια είχαν Ελληνικές ταινίες του 60, δύο… σκούμπι ντου ή κάτι τέτοιο και ένα γλένταγε με το στην υγειά μας ρε παιδιά! Η Ελληνική κοινωνία δείχνει να έμεινε προσκολλημένη στη δεκαετία του 60. Και αυτό –προσέξτε – δεν είναι κακό. Ο λαϊκός (εμπορικός λεγόμενος) κινηματογράφος, παρά τις συνήθεις ακρότητές του εξέφραζε την Ελληνική κοινωνία και πολλά αριστουργήματα δημιουργήθηκαν (Κάλπικη Λίρα, Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο, ο Δράκος για να αναφέρω ενδεικτικά μερικά). Κατόπιν εισέβαλε η … κουλτούρα. Σκηνοθέτες προερχόμενοι από πλούσιες κατά βάση οικογένειες (ή τουλάχιστον χωρίς το ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης), ζώντας στο εξωτερικό επέστρεψαν μετά τη χούντα και μετέφεραν τον προβληματισμό άλλων κοινωνιών στην Ελληνική κοινωνία. Και η λατέρνα μετατράπηκε σε σπορ αυτοκίνητο, ο δράκος έγινε γιάπης, η δραχμή δολάριο και η γνήσια Ελληνική κοινωνία έγινε όπως και η λίρα της ταινίας: κάλπικη.
Κι ό,τι είναι κάλπικο παιδιά θα έχει την τύχη του κάλπικου. Θα πεταχτεί αργά η γρήγορα στα σκουπίδια αφού έχει προκαλέσει τεράστιο πόνο σε όσους ξεγέλασε και το πέρασαν για γνήσιο.
Τη γνήσια καλημέρα μου!
