Διαβάζω στο βιογραφικό του πατέρα μου, όπως ο ίδιος το συνέταξε το 1995:
“Έχει πλούσια εκπαιδευτική, κοινωνική και επαναστατική δράση. Ανώτερο πολιτικό στέλεχος της Αντιστασιακής Οργάνωσης ΕΑΜ Πελοποννήσου, αγωνίστηκε με πάθος κατά των Γερμανο-Ιταλικών φασιστικών στρατευμάτων Κατοχής, για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αργότερα, καθηγητής στην Κύπρο, αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές της ΕΟΚΑ, σαν πολιτικός καθοδηγητής, για την απελευθέρωση και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οι Αγγλικές αρχές της Κύπρου, όταν διαπίστωσαν τη μυστική συμμετοχή του στον Αγώνα τον απέλασαν (1956). Ύστερα από τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, επέστρεψε στην Κύπρο και τιμήθηκε από την Κοινοτική Κυπριακή Βουλή, για τις υπηρεσίες του στην Παιδεία και την Εθνική του δράση”.
Για το συγγραφικό του έργο ωστόσο γράφει πολύ λιγότερα. Ήταν πολύ υπερήφανος για την συνεισφορά του στον αγώνα εναντίον του σκοταδισμού, του ολοκληρωτισμού, του ναζισμού, του φασισμού…
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα (και μάλλον και στην Ευρώπη) το προηγούμενο βιογραφικό είναι αρκετό για να σε οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση και περιθωριοποίηση ή ακόμα χειρότερα.
Μία νέα γενιά αθλίων, ασήμαντων και ύπουλων ανθρώπων μετατρέπει την χώρα σε ένα κλειστό ίδρυμα δυστυχισμένων και φτωχών, ενώ ένα κατάπτυστο ναζιστικό μόρφωμα διεκδικεί την κάθαρση! (Η συνταγή αυτή φαίνεται να διασπείρεται σε όλη την Ευρώπη). Η επιτυχία των μνημονίων, οι επιταγές των αγορών και της Ευρώπης της Γερμανίας και του “ιδανικού της ανάπτυξης” αποτελούν “σημαία” νίκης των προηγουμένων, ενώ οι (δήθεν) αντίπαλοι ονειρεύονται άλλης μορφής ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Όλα είναι αθλιότητες. Τίποτα δεν ισχύει.
Δεν πρόκειται για κάποιας μορφής αναβίωση του ναζισμού, του φασισμού, του κομμουνισμού ή άλλων ακραίων μορφών προσωπικών δικτατοριών, όπως δήλωσε προ ημερών πολύ γνωστός μουσικοσυνθέτης (με πολλές φορές αμφιλεγόμενες δηλώσεις).
Πρόκειται για “συμμορίες” κοινού ποινικού δικαίου, οι οποίες υπό την κάλυψη της δημοκρατικής επίφασης κινούνται στον πολιτικό χώρο.
Η νέα γενιά “πολιτικών” δεν έχει καμία ιδεολογία. Η εξέλιξη της κατάστασης δεν αποτελεί παρά μία νομιμοποίηση ποινικών. Τίποτα λιγότερο. Και αναφέρομαι από τους ποινικούς του “λευκού κολάρου” (των κυβερνήσεων και των αγορών), έως τις συμμορίες των δρόμων.
Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα. Κι επειδή πρόκειται για καθαρά ποινικούς, ισχύει ο ανάλογος εκφοβισμός από την πλευρά τους και οι αντίστοιχες μέθοδοι.
Οι υπόλοιποι υπομένουν τις επιδρομές των συμμοριών, οι οποίες λεηλατούν τις ζωές τους.
Οι “ποινικοί” όμως δεν αντιμετωπίζονται με πολιτικούς όρους. Αντιμετωπίζονται με Σαμουράι (ακόμα και ξεπεσμένους, όπως στην ταινία). Κι όπως στο τέλος της υπέροχης επικής ταινίας του Ακίρα Κουροσάβα μετά τη νίκη εναντίον των συμμοριών ο ένας Σαμουράι δηλώνει: “Στην πραγματικότητα χάσαμε και αυτή τη μάχη. Η νίκη ανήκει στους αγρότες, όχι σε μας.”
Ακριβώς! Η νίκη ανήκει σε όλους εμάς.
Ή μάλλον ΘΑ ανήκει σε όλους εμάς, εάν πάψουμε να είμαστε άβουλοι και αδρανείς.
Τότε τα προηγούμενα βιογραφικά θα κάνουν υπερήφανους όσους θα μπορούν να τα συγγράψουν. Τα χαμένα ιδανικά τότε μόνο θα επιστρέψουν. Μαζί και το νόημα του αγώνα της έντιμης και αξιοπρεπούς ζωής.
