Πριν από κάποιο διάστημα κινηματογραφούσα για τις ανάγκες μίας ταινίας μου σε μία εμβληματική τοποθεσία της πόλης μας, την κατοικία του Γουσταύου Κλάους.
Στον θαυμάσιο περίβολο υπάρχουν δύο τρεις μικρές τεχνητές λιμνούλες φτιαγμένες με βραχάκια τοποθετημένα γύρω τους, ώστε να τις προστατεύουν.
Είδα τότε ένα από τα πλέον αγαπημένα μου και αισθητικώς απαράμιλλα φυτά: τα νούφαρα! Ναι, είχαν μέσα τους νούφαρα! Διάφορα έντομα έπαιζαν επάνω στο νερό και όσο είχε ήλιο οι σκιές τους αντανακλώνταν επάνω στα επίπεδα μισοβυθισμένα και πλατιά φύλλα των νούφαρων!
Υπήρχαν και κάποια άλλα χορταράκια, τα οποία συμπλήρωναν το σκηνικό. Τα χόρτα αυτά, όμως δεν μπορούσες να τα ξεχωρίσεις ή τουλάχιστον να καταλάβεις τι είναι. Ενώ τα νούφαρα…
Φυσικά οι σκιές των εντόμων επάνω στο νερό δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν σε αυτά τα χόρτα. Όχι πως δεν ήταν όμορφα αλλά δεν ήταν… νούφαρα!
Ίσως κάποια εποχή οι λιμνούλες να μην διακρίνονταν ακριβώς. Τα νούφαρα να είχαν καλύψει την επιφάνεια του νερού τους και να μην μπορούσες να εντοπίσεις ούτε τις σκιές των εντόμων ούτε τι υπάρχει από κάτω.
Και σκέφτηκα…
Τα νούφαρα, όσα έχουν απομείνει είναι τα αρχοντικά δίπλα μας. Και η λιμνούλα είναι η πόλη μας. Και τα χορταράκια είναι τα άλλα κτίσματα. Και τα έντομα είναι οι δημιουργικοί οραματιστές, οι οποίο για να διακρίνονται πρέπει να ρίχνουν τις σκιές τους επάνω στα φύλλα των νούφαρων.
Κι αυτή είναι η ουσία αυτών των εναπομεινάντων λειτουργικών ή μη κτιρίων της πόλης μας.
Κάποια στιγμή, ήταν ακόμα Μάρτιος, έπιασε μια καταιγίδα. Οι σταγόνες χάλασαν την ηρεμία της επιφάνειας του νερού της λίμνης. Ούτε οι σκιές των ζουζουνιών φαίνονταν, διότι δεν υπήρχε φως. Ένα μεγάλο ανακάτεμα και πάλι ο ήλιος αποκατέστησε την πληγείσα τάξη και ισορροπία. Τα νούφαρα όμως, όσα υπήρχαν ήσαν εκεί, έτοιμα και πάλι να παραχωρήσουν την επιφάνειά τους για να καθρεφτιστούν οι σκιές των εντόμων.
Σκεφτόμαστε με θλίψη, όσα κατεδαφίστηκαν, όσα νούφαρα χάθηκαν. Αλλά σε αυτήν την επιφάνεια ακόμα υπάρχουν. Ίσως εάν είχαν διασωθεί όλα τα αρχοντικά να μην μας έκανε εντύπωση. Τώρα όμως περνώντας δίπλα τους μπορείς να διακρίνεις κάτι πολύ σημαντικό και σπουδαίο:
Μπορείς να αντιληφθείς την διαφορά!
Όχι πως ήταν ωραιότερα ή καλύτερα, ας μην εμπλακούμε στην σύγκριση. Ήταν όμως αρχοντικά, ήταν ψηλοτάβανα και με ιδιαιτερότητα. Κι εσύ το μικρό ζουζούνι μπορούσες να δεις τη σκιά σου επάνω τους (εάν ήθελες). Τα άλλα κτίρια σαν χόρτα δεν σου παρείχαν αυτό το προνόμιο. Εσύ όμως θα μπορούσες (και μπορείς) να προβάλεις την δύναμή σου στις προσόψεις τους.
Ναι είναι κρίμα, κατεδαφίστηκαν τόσα πολλά και πανέμορφα. Έμειναν όμως ακόμα και αρκετά. Ίσως δεν μπορούν να ορίσουν την φυσιογνωμία της πόλης μας πλέον, αλλά σίγουρα αποτελούν ορόσημα μνήμης και αιχμές για το που μπορείς να φτάσεις. Να δεις την σκιά σου να προβάλλεται!
Είναι θαυμάσιο το ότι υπάρχουν. Είναι ίσως ένα τερτίπι της τοπικής ιστορίας, το ότι διασώθηκαν αρκετά. Όχι πολλά, αλλά και τα νούφαρα στις λιμνούλες δεν ήταν ούτε και εκεί πολλά.
Και μέσα στη σκοτεινιά της καταιγίδας είχαν το προνόμιο να βυθίζονται μέσα στο νερό και η καταιγίδα να μην τα καταστρέφει. Η λαίλαπα ήλθε βέβαια από τον άνθρωπο και όχι από την φύση.
Αλλά ο ατελής άνθρωπος πάλι δεν κατάφερε να επιτύχει πλήρως τον στόχο του. Κάποια διασώθηκαν.
Νούφαρα και αρχοντικά, νούφαρα και εναπομείναντα κτίρια της πόλης μας, από μία σπουδαία ιστορία είναι εκεί να θυμίζουν στα ζουζούνια πόσο μεγάλη επίδραση μπορεί να έχει η σκιά τους στην λιμνούλα τους. Στην πόλη μας.
Αυτά είναι τα κτίρια μας. Αυτά και τα κίνητρά μας!
Σημ. 1: Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο ένθετο του Σαββάτου “ΕΠΙΛΟΓΕΣ” της εφημερίδας των Πατρών ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ της 10ης Νοεμβρίου 2018. Τις “ΕΠΙΛΟΓΕΣ” επιμελείται ο Τάσσος Σταθόπουλος, τον οποίον ευχαριστώ θερμά. Το συγκεκριμένο θέμα αφορούσε τις βίλες, τα μνημεία, του κουφάρια των Αρχοντικών της Πάτρας και αναπτύχθηκε σε δύο μέρη. Σας συνιστώ να τα αναζητήσετε, ειδικά οι φίλοι των κτιρίων και προφανώς της Πάτρας.
Σημ. 2: Το κτίριο της φωτογραφίας είναι το Αρχοντικό του Γουσταύου Κλάους. Επίσης σας συνιστώ να επισκεφθείτε την Οινοποιία και να θαυμάσετε εκ του σύνεγγυς -και να βιώσετε- την αίσθηση μία άλλης σπουδαίας και δυστυχώς μακρινής εποχής.
Σημ. 3: Τα νούφαρα είναι στις λιμνούλες του Αρχοντικού Κλάους, ενώ οι σκιές καρικατούρες, οι οποίες προβάλλονται στα φύλλα είναι των τεμπέλικων εντόμων, τα οποία κολυμπούν αμέριμνα και απολαμβάνουν.
