Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Τα Δεδομένα

Χθες το απόγευμα ένοιωσα μία τεράστια, το τονίζω και κυριολεκτώ, Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α κόπωση. Δεν ήταν ούτε το σύνολο μία δύσκολης εβδομάδας ή κάτι περισσότερο. Ήταν το σύνολο πολλών ετών συσσωρευμένο σε ένα απόγευμα. Στις 10:00 το βράδυ ήμουν ήδη εντελώς οριζοντιωμένος και με την εξαίρεση ενός διαλείμματος στις 5:00 ξανακοιμήθηκα χωρίς άλλη διακοπή.

Το πρωί σκεπτόμενος τον δυσκολότατο γρίφο, τον οποίο έχω να επιλύσω, από τους περιπλοκότερους στη διάρκεια της ζωής μου και με πολύ δυσμενή “δεδομένα”, αφού ήλθα στο γραφείο μου αποφάσισα σκοπίμως να περπατήσω στην Πάτρα να νοιώσω το δροσερό αεράκι και αφεθώ στην μαγεία της πόλης μου, όποια και εάν είναι αυτή. Κυριακή πρωί οι γάτες και εγώ, που και που κάποιοι ηλικιωμένοι (εννοώ +10-15 χρόνια περισσότερα από εμένα!).

Τι θα μου μιλήσει ή αποκαλύψει στο αυτί η πόλη μου;

Παρατηρώντας τις γειτονιές και φωτογραφίζοντας τα κτίρια και τις λεπτομέρειες τους και μην προσπαθώντας ειλικρινά να ωραιοποιήσω τίποτα στις λήψεις, σκεπτόμουν ένα πράγμα:

Πως άλλα κτίσματα ήταν για κάποιους κάποτε όνειρο ζωής, όσο ταλαίπωρα και εάν είναι τώρα, για όλους τους πρόσφυγες είναι τώρα κάτι πολύ περισσότερο από το προηγούμενο και θα ένοιωθαν τεράστια ευτυχία εάν έστω έμεναν, για άλλους μεγάλες επιτυχίες, για άλλους θλιβερές μνήμες, για άλλους κληρονομικά προβλήματα, για άλλους δυσκολίες συντήρησης, για άλλους μόνιμος καημός, γιατί δεν δόθηκαν αντιπαροχή, για άλλους εστία προβλημάτων με τους γείτονες ή την… εφορία, για εμένα εικόνες για να φωτογραφίσω, για άλλους κάτι άλλο, γενικώς όμως το κάθε ένα σημαίνει κάτι ξεχωριστό για κάποιον άλλον.

Όλα όμως έχουν ένα ακλόνητο κοινό:

Είναι όλα υφιστάμενα δεδομένα. Το τονίζω: Δ Ε Δ Ο Μ Ε Ν Α!

Δεν φωτογράφισα ούτε νεοκλασικά, ούτε κομψοτεχνήματα. Φωτογράφισα την πραγματικότητα, την ταπεινή πραγματικότητα.
Έχω ειλικρινά κουραστεί (δεν κουράζομαι για να είμαι ειλικρινής) από την μόνιμα αρνητική οπτική γωνία σε κάθε τι. Σφοδρή κριτική σε οτιδήποτε, απεριόριστη γκρίνια, μόνο δυσμενείς προβλέψεις και ζοφερό μέλλον και μόνο στο σκοτάδι και μόνο στην άρνηση.

Ένα είναι όμως σίγουρο:

Αυτά είναι τα δεδομένα μας και ας κρίνει ο καθ’ ένας ποια είναι τα δικά του και με αυτά να πορευθεί προς τα εμπρός.

Εάν περπατούσα και υπήρχε μόνο λεπτός αέρας, τότε θα ήταν πολύ χειρότερα. Τώρα ότι και να είναι αυτά, τα οποία βλέπετε, όσο ταλαίπωρα ή ετοιμόρροπα και να είναι, είναι όμως ΚΑΤΙ υπαρκτό από το τίποτα.

Αυτό διαθέτουμε, αυτό είναι και όλα τα υπόλοιπα είναι όνειρα θερινής νυχτός ή οπτασίες η εμμονές με ένα νεκρό παρελθόν. Και είναι αυτό, το οποίο χρειαζόμαστε για να πατήσουμε γερά και να απογειωθούμε. Είναι τα δικά μας δ ε δ ο μ έ ν α !

Αυτό μου ψιθύρισε σήμερα το πρωί η Πάτρα και από εκεί αρχίζουμε…

 

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)