Πριν παρουσιαστώ στο Ναύπλιο για την εκπλήρωση της θητείας μου στο σώμα του Μηχανικού είχα ακούσει του κόσμου τις σαχλμάρες.
Δεν τις θυμάμαι, διότι δεν συγκρατώ ανοησίες αλλά μου έχει μείνει η εικόνα μίας τεράστιας βλακείας από εντελώς ανυπόστατους μύθους. Περίπου σαν να επρόκειτο να σταλώ στο… Στάλινγκραντ το 1942!
Ωστόσο δύο συμβουλές ήταν πραγματικά πολύτιμες και αποδείχθηκαν εκ της εμπειρίας μου στην ζωή εξ΄ίσου ισχυρές και εκτός στρατεύματος.
Κατ’ αρχήν να… ΜΗΝ ακούτε συμβουλές! Σε μεγάλο βαθμό εάν δεν είναι ηλίθιες είναι κακόπιστες και εμπεριέχουν στοιχεία κακίας. Είναι όπως οι… ιοί στους υπολογιστές!
Να δούμε όμως αυτές, τις οποίες αξίζει να ακούσετε:
1. Παρουσιάσου και πέρασε την πύλη, όσο το δυνατόν νωρίτερα
και
2. Πάρε μαζί σου τρία λουκέτα. Ένα μεγάλο για το όπλο, ένα μεσαίο για τον ατομικό σάκο και ένα μικρό για τα άρβυλα.
Με συμβούλεψαν να περάσω την πύλη πολύ νωρίς, όσον αφορά την ώρα. Η ημέρα παρουσίασης ήταν δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη αλλά όχι η ώρα.
Έξω από την πύλη του στρατοπέδου συγκεντρώνονταν οι μελλοντικοί στρατιώτες αλλά… δεν έμπαιναν. Το καθυστερούσαν…
Σάμπως να μέτραγε εδώ το τελευταίο λεπτό μπροστά στα 2 χρόνια υποχρεωτικής θητείας.
Η συμβουλή όμως ήταν σοφή.
Παρουσιάσου νωρίς και θα έχεις χρόνο να διαλέξεις ρούχα και κυρίως άρβυλα (πολύ σημαντικό αυτό) με την ησυχία σου, όταν όλοι θα είναι ξεκούραστοι και με άφθονο χρόνο.
Και όντως αυτή ήταν μία απίστευτα σοφή συμβουλή. Αργά το απόγευμα έρχονταν στρατιές να παρουσιαστούν και τότε όλα γίνονταν στο στυλ “πάρε – φύγε”…. Και τα άρβυλα είναι καίριας σημασίας, διότι χωρίς καλό πάτημα στο στρατό (ισχύει και για το μέσον αυτό) τα πράγματα είναι επώδυνα.
Μόλις έφθασα στο Ναύπλιο από την Πάτρα πέρασα αμέσως την πύλη και όντως όλα κύλισαν πολύ ομαλά.
Αυτό ισχύει για κάθε δύσκολο ζήτημα στη ζωή μας. Στεκόμαστε έξω από την “πύλη” του προβλήματος και περιμένουμε την τελευταία στιγμή, ενώ δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Τότε όμως οι συνθήκες δεν είναι θα είναι κατ΄ανάγκην ευνοϊκές.
Κανένας δεν ήθελε (ούτε κι εγώ) να δεσμεύσει δύο χρόνια από τη ζωή του στο στράτευμα. Αλλά αυτός είναι ο νόμος του κράτους. Πώς θα μπορείς μετά να “στολίζεις” κατάλληλα όποιον θέλεις ή να εκφράζεις ελεύθερα τη γνώμη σου εάν δεν έχεις τηρήσει τους κανόνες; Βλέπε: Σωκράτης!
Γι’ αυτό λοιπόν επιτεθείτε το συντομότερο δυνατόν στο μη… δυνατόν να αποφευχθεί πρόβλημα. Προσοχή εδώ, διότι υπάρχει και η τακτική Borodino, όπως έχω αναλύσει στο παρελθόν, η οποία όμως εφαρμόζεται σε περιπτώσεις, όπου το πρόβλημα είναι επιβαλλόμενο από άλλους και όχι μία κατάσταση, την οποία οφείλεις να διαχειριστείς.
Πάντως είναι γενικά δύσκολη η εφαρμογή αυτής της συμβουλής στην πράξη.
Η δεύτερη καλύτερη συμβουλή ήταν τα… λουκέτα για τα άρβυλα και το όπλο. Το όπλο πρέπει να κλειδώνεται αλλά δεν χάνεται εύκολα, διότι έχει αριθμό και κανείς δεν έχει όρεξη να αστειεύεται με τα όπλα.
Αλλά τα άρβυλα είναι άλλο θέμα. Έπρεπε να είναι όλα στον διάδρομο και όχι στον θάλαμο και λογικό λόγω μυρωδιάς,
Το πρωί όμως με το εγερτήριο γινόταν ένας χαμός με μισο-κοιμισμένους και αλαφιασμένους νέους στρατιώτες, οι οποίοι έψαχναν το… ταίρι ενός αδέσποτου άρβυλου μεταξύ άλλων εκατό! Εάν εννοείται δεν τα είχαν κλειδώσει με το μικρό λουκέτο.
Εντελώς αδύνατον να βρεθεί το ζευγάρι και εάν τελικά μείνει ένα, εφόσον είναι το δικό σου, θα έχεις αργήσει τόσο πολύ να ετοιμαστείς, ώστε η φυλακή, λόγω καθυστερημένης παρουσίασης στην αναφορά είναι σχεδόν δεδομένη!
Συνεπώς.
Κανένα πρόβλημα ή κατάσταση δεν εμφανίζεται ως μία οντότητα. Πάντα είναι συσχετισμένο με κάτι ακόμα. Όπως ένα ζευγάρι άρβυλα. Εντόπισε το ταίρι του και “κλείδωσε” το, ώστε να είναι πάντα μαζί.
Αυτή είναι μία πολύ (μα πολύ) σπουδαία συμβουλή και τακτική, την οποία ονομάζω: “Τα Κλειδωμένα Άρβυλα”, και θα την αναλύσω στο μέλλον εκτενώς.
Αυτές ήταν οι δύο καλύτερες συμβουλές σε ένα νεοσύλλεκτο του στρατού και ισχύουν πλήρως και για έναν βετεράνο της… ζωής.
Πάρουσιάαααστέεε! Αρμ!
