Αυτό είναι ένα ερώτημα για το οποίο διερωτάται μία μεγάλη μερίδα σκεπτόμενων ανθρώπων. Πόσο… “ηθικό” είναι ο πρώτος πολίτης μίας χώρας να αντιστρέψει την πρώην (υποτιθέμενη) ιδεολογία του χάριν μίας λάμψης επιφοίτησης, η οποία του υπέδειξε, (αφού κατέλαβε την εξουσία) την αλήθεια;
Τι πιο φυσικό διερωτάται ο ίδιος σκεπτόμενος πολίτης, ένας αγνός (χμ) ιδεολόγος πολιτικός να αντιληφθεί κάποια στιγμή, πως η μέχρι την ώρα εκείνη επικρατούσα ιδεολογία του στην πράξη είναι ανεφάρμοστη; Και όχι μόνον αυτό, αλλά πως λάθευε όλα τα προηγούμενα χρόνια;
Βέβαια, αυτή η φώτιση συνέβη ΑΦΟΥ κατέλαβε την εξουσία στηριζόμενος στην προηγούμενη παρωχημένη και εγκαταλελειμμένη (ή μήπως προδομένη;) πλέον από τον ίδιο ιδεολογία του. Και όχι μόνον αυτό. Αλλά διαπίστωσε εκ των υστέρων το πόσο έσφαλλε και αποφάσισε να απαρνηθεί το αμαρτωλό του παρελθόν θυσιαζόμενος προς χάριν της πατρίδας του και των πολιτών του.
Η απάντηση έχει δοθεί εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια πριν και μάλιστα από τον εντιμότερο πολίτη και σοφότερο άνθρωπο όλων των αιώνων, ο οποίος αν και ΔΕΝ έσφαλε υπάκουσε τις προσταγές της πατρίδας του:
“απατεώνα δ’ εκάλει ου μικρόν μεν ουδ’ ει τις αργύριον ή σκεύος παρά του πειθοί λαβών αποστεροίη, πολύ δε μέγιστον όστις μηδενός άξιος ων εξαπατήκοι πείθων ως ικανός είη της πόλεως ηγείσθαι.”
Άπεκάλει δέ μέγαν απατεώνα εκείνον, όστις διά τής πειθούς λαβών χρήματα ή σκεύος παρά τίνος ήθελε τού τά αποστερήσει, πολύ δέ μεγιστον απατεώνα εκείνον, όστις μηδενός άξιος ών ήθελεν εξαπατήσει τους πολίτας διά τής πειθούς, ότι είναι ικανός νά άρχη τής πόλεως.
Απομνημονεύματα Ξενοφώντος, Τόμος Α΄, Κεφάλαιο VII, Παρ. 5
(Χωρίς τους τόνους και τα πνεύματα του πρωτότυπου κειμένου)
Παρμένο από την ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, επιμέλεια εκδόσεως ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ – ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ απομνημονεύματα (τόμος Α) εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ – ΕΚΔΟΤΗΣ Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Το να αντιληφθείς ότι έσφαλες δεν είναι καθόλου κακό. Είναι αντιθέτως δείγμα σπουδαίας προσωπικής προόδου.
Το να αντιληφθείς πως αυτό, το οποίο πίστευες είναι ανεφάρμοστο είναι επίσης ένδειξη σοφού ανδρός.
Το να εφαρμόζεις, όμως αυτά, τα οποία προηγουμένως λοιδορούσες μετά μεγίστης βδελυγμίας και εναντίον των οποίων εξελέγης είναι (τουλάχιστον) ανήθικο.
Η ηθική είναι σαφής: Αναγνωρίζεις το σφάλμα σου και παραιτείσαι. Και τότε πραγματικά καταδεικνύεις ήθος σπουδαίου ανδρός. Διότι το σφάλλειν ανθρώπινο εστί. Αλλά όχι το εξαπατείν. Διότι εάν δεν πίστευες αυτά, τα οποία υποστήριζες είσαι απλά ένας τυχοδιώκτης απατεών. Εάν τα πίστευες και έσφαλες είσαι απλά ανίκανος για την διακυβέρνηση ενός τόπου.
Δεν υπάρχουν εναλλακτικές ηθικές επιλογές. Τα πράγματα είναι τόσο σαφή, όσο τα έθεσε ο μέγιστος φιλόσοφος όλων των εποχών, Σωκράτης.
Ποιο είναι όμως το χείριστο όλων των προηγουμένων;
Πως η ανηθικότητα, και όχι το ήθος της αρχαίας Ελληνικής πολιτικής φιλοσοφίας, μετατρέπεται σε κανονικότητα. Και αυτό αποτελεί μεγίστη ύβριν, διότι διαφθείρει το σκεπτικό των πολιτών (κυρίως των νέων) και νομιμοποιεί μία ακραία ανηθικότητα, ως μία πράξη ως δήθεν φυσιολογική και αποδεκτή.
Όχι! Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.
