Παρακολούθηση προ ολίγου (σκόπιμα) τις ειδήσεις από την ΕΡΤ (αυτό συμπτωματικά) σχετικά με την υπόθεση της προσωρινής κράτησης ενός πολιτικού και της συζύγου του.
Προσωπικά μου δημιούργησε στενοχώρια. Είναι μία κατάσταση στην οποίαν δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ (αν και στην ζωή μου έχουν συμβεί τόσα, ώστε να μην μπορώ να αποκλείσω τίποτα στο μέλλον και για οποιονδήποτε λόγο). Σκεφτείτε να φεύγεις από το σπίτι σου και να μην επιστρέφεις… Και βέβαια έχοντας αναλάβει σπουδαίες θέσεις στο παρελθόν να σύρεσαι σε κελιά με ποινικούς.
Εάν νιώσατε χαιρεκακία είστε λάθος. Τελεία και παύλα. Εάν σκεφτήκατε “καλά να πάθει” από τα μεγαλεία στην φυλακή, πάλι είστε (πολύ) λάθος. Εάν νομίζετε πως επέρχεται κάποια κάθαρση δεν είστε απλά λάθος είστε εντελώς νυχτωμένοι και αφελείς. Αλλά αυτό το τελευταίο είναι άλλη ιστορία.
Προφανώς δεν τα γράφω για να δικαιολογήσω συμπεριφορές. Ούτε μπορώ να κρίνω τις αποφάσεις της δικαιοσύνης και το σκεπτικό της (αλήθεια εάν δεν το θυμόσαστε οι δικαστικές αποφάσεις δεν κρίνονται και δεν θα έπρεπε να κρίνονται). Και δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή εάν είναι όντως ένοχος ή θύμα.
Με ενδιαφέρει να ΜΗΝ κατρακυλήσω στις προηγούμενες σκέψεις. Όχι για τον συγκεκριμένο και την σύζυγό του. Για εμένα!
Να μην επιτρέψω στα ταπεινά ένστικτα του φθόνου, κυρίως της χαιρεκακίας και αυτής της εσωτερικής αδιόρατης απόλαυσης, την οποίαν νιώθεις παρατηρώντας (ή μαθαίνοντας) την καταστροφή κάποιου άλλου.
Οι πολιτικοί δεν είναι πονικοί. Δεν είναι ακριβώς εγκληματίες. Για έναν δικτάτορα, έναν ναζί, έναν βιαστή, έναν δολοφόνο εντελώς ξεκάθαρα δηλώνω πως θα ένιωθα πολύ μεγάλη ευχαρίστηση και θα περίμενα να απολαύσω και μία βασανιστική τιμωρία. Και το σχοινί της αγχόνης τους θα άφηνα. Το παραδέχομαι.
Οι πολιτικοί όμως είναι κάτι διαφορετικό. Είναι κατά κάποιον τρόπο τα… “άνθη” του κορμού της χώρας. Είναι αυτό, το οποίο επελέγη να ανθίσει. Και τα άνθη δεν αυτο-φυτρώνονται. Προέρχονται από το φυτό στο οποίο ανήκουν.
Και όταν ένας πολιτικός (και η σύζυγός του) οδηγούνται στην φυλακή, οδηγείται μαζί τους και ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Οι ψηφοφόροι τους, οι ομοϊδεάτες τους (με την ευρεία έννοια παρακαλώ), εκείνοι, οι οποίοι θα έπρατταν ακριβώς τα ίδια αλλά δεν είχαν την ευκαιρία και γενικώς η όλη δομή της κοινωνίας μας, όπως πλάστηκε.
Συνεπώς το κυρίαρχο συναίσθημα θα έπρεπε να είναι η θλίψη. Διότι οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα άνθη τους είναι ριζωμένα και προέρχονται από το εύφορο έδαφος της κοινωνικής αντίληψης, της συνολικής αποδοχής και κατόπιν επιλογής (ή εκλογής).
Αυτό είναι το μήνυμα των θλιβερών εικόνων μιας μεταγωγής στις φυλακές ενός πολιτικού.
Μία σάπια κοινωνία και όχι τόσο ένας (πιθανόν) σάπιος πολιτικός.
