Μία βασική αρχή στην ψυχιατρική είναι η διάκριση μεταξύ της απόλαυσης και της ευχαρίστησης. Δεν είναι το ίδιο. Η απόλαυση είναι απόλαυση ακόμα και σε διαταραγμένη ευχαρίστηση. Ακόμα και η απόλαυση του πόνου.
Στην ψυχανάλυση προσφεύγουν πολλές/οί όχι διότι έχουν τύψεις ή αισθάνονται ενοχές για μία διεστραμμένη ευχαρίστηση, αλλά διότι δεν προσλαμβάνουν πλέον απόλαυση από αυτήν.
Η ιδεολογία είναι η αυθόρμητη σχέση μας με τον κόσμο.
Α π ο λ α μ β ά ν ο υ μ ε την ιδεολογία μας!
Όταν όμως η ιδεολογία μας δεν μας αποφέρει την ίδια απόλαυση θα πρέπει να δούμε την αλήθεια. Να αποβάλλουμε τις ψευδαισθήσεις μας και να αποδεχθούμε μία επώδυνη εμπειρία. Αυτό όμως είναι εξαιρετικά επίπονο, διότι θα μας εξαναγκάσει να απελευθερωθούμε.
Και δεν υπάρχει δυσκολότερο έργο στην ζωή από την διαχείριση της ελευθερίας.
Στην Ελλάδα η βασική ιδεολογία της απόλαυσης είναι η αριστερή. Ήταν ωραίο να σε κυνηγούν για τις ιδέες σου και τις πανανθρώπινες πεποιθήσεις σου. Ακόμα και στις φυλακίσεις και στις εξορίες υπήρχε η απόλαυση του πόνου. Η δεξιά ποτέ δεν μπόρεσε να το αντιληφθεί αυτό και εστίαζε σε πιο πρακτικά ζητήματα. Η εκπλήρωση του μικροαστικού ονείρου του βολέματος και της ησυχίας πρόσφερε μιά πιο ήρεμη αντίληψη ζωής. Αλλά αυτό στερούσε το πάθος, το οποίο παρείχε απλόχερα η ιδεολογία της αριστεράς.
Στην Αμερική το “Αμερικάνικο όνειρο” αποτελεί την βασική μορφή ιδεολογίας. Ακόμα και ο άστεγος στην Wall Street ονειρεύεται πως θα αποκτήσει τον ουρανοξύστη, στο κατώφλι του οποίου κοιμάται. Εάν του στερήσεις το όνειρο του σκοτώνεις την απόλαυση του “Αμερικάνικου ονείρου” και πλέον θα είναι αφόρητη η ζωή του. Αυτό ποτέ δεν μπόρεσε να κατανοήσει ο αριστερός της Ευρώπης.
Παραπαίοντας λοιπόν, για να επανέλθω στην Ελλάδα, ο αριστερός σε απόλυτη σύγχυση πλέον δεν μπορεί να προσλάβει καμία απόλαυση από την ιδεολογία του και δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Δεν είναι βίαιος, ώστε να του προκαλεί χαρά μία υποτιθέμενη ιδεολογία βίας, ούτε και μπορεί να δεχθεί και μία ζωή επίπεδη και τακτοποιημένη κατά τα πρότυπα δεξιών ή κεντρώων σχηματισμών.
Χρειάζεται να αντλήσει χαρά πάλι από την ιδεολογία του!
Επειδή όμως αυτό δεν υφίσταται πλέον μετατοπίζει (και υποβαθμίζει) τα συναισθήματά του στο επίπεδο του μαζοχισμού. Προσλαμβάνει απόλαυση από τον πόνο, ο οποίος του προκαλεί η μη εφαρμογή της ιδεολογίας του, την υποκαθιστά αλλά και νοιώθει ικανοποίηση πως δεν την προδίδει.
Είναι ωραίος ο πόνος της ιδεολογίας!
