Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Ο Πλούτος Είναι στους “Φτωχούς”

Μην παρασυρθείτε από τον τίτλο, δεν πρόκειται περί φιλοσοφικής ανάλυσης ή εκθείασης μίας κατάστασης… Το άρθρο αναφέρεται καθαρά σε οικονομικές -και όχι μόνον- εκτιμήσεις. Το σημειώνω αυτό, διότι υπάρχει μία (σκόπιμη;) σύγχυση μεταξύ ιδιοτήτων και καταστάσεων. Το άνεργος, εργαζόμενος, φτωχός ή πλούσιος είναι καταστάσεις, οι οποίες μπορούν δυνητικά να μεταβληθούν. Το τι είναι κάθε άνθρωπος και εάν τελικά επηρεάζεται και πόσο όταν ευρεθεί σε μία κατάσταση, όπως οι προηγούμενες είναι εντελώς διαφορετικό.

Αλλά τώρα θα ήθελα να προσέξουμε μία οικονομική πραγματικότητα, η οποία δεν τονίζεται ή αποσιωπάται. Σημειώνω πως πρόκειται για καθαρά υποκειμενική προσέγγιση εκ παρατηρήσεων.

Στην Ελλάδα σήμερα έχει διαμορφωθεί μία νέα οικονομική-κοινωνική τάξη μετρίου έως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, η οποία ανά οικογένεια έχει εισοδήματα από 3 έως 10.000 ευρώ μηνιαίως. Μην γίνει καμία παρανόηση στο μορφωτικό επίπεδο, το γράφω ως δεδομένο και δεν πρέπει να συγχέεται με την ποιότητα των ανθρώπων.

Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό της;

Πως είναι διατεθειμένοι και δεν έχουν κανέναν ψυχολογικό ή κοινωνικό ενδοιασμό να κάνουν οποιαδήποτε εργασία τους ανατεθεί. Κυρίως αυτές αφορούν χειρωνακτικές ή “ταπεινές” εργασίες, τις οποίες γενικά οι περισσότεροι αποφεύγουν. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και πολλοί μετανάστες, οι οποίοι έχουν ενσωματωθεί πλέον στην Ελληνική κοινωνία και επειδή το υπόβαθρό τους ήταν διαφορετικό δεν είχαν πολλούς (ή καθόλου) ενδοιασμούς να κάνουν οποιαδήποτε εργασία, η οποία θα τους εξασφάλιζε κάποιο εισόδημα. Η επιβίωση ήταν το κύριο μέλημά τους από τη στιγμή κατά την οποία ήλθαν στην Ελλάδα αλλά αυτό διαμόρφωσε μία νοοτροπία.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν επίσης και εκείνοι, οι οποίοι είχαν ως αρχή το “να μάθεις τέχνη” και όχι να ακολουθήσεις άλλη καριέρα. Ειδικά την δεκαετία του 80 και μετά διαμορφώθηκε μία κυρίαρχη νοοτροπία, η οποία προερχόταν από την ευκολία πλουτισμού χωρίς πανεπιστημιακά εφόδια.

Όσο κυριαρχούσε η λεγόμενη αστική – μεσαία τάξη οι προηγούμενες κατηγορίες δεν είχαν “λόγο” ούτε μεγάλη επιρροή. Όταν όμως άρχισε να γίνεται αντιληπτό από τα… σαΐνια των πωλήσεων, ειδικά μετά το 2008 και την περίοδο των μονίμως εγκατεστημένων μνημονίων, πως το “ψαχνό” ήταν εκεί αναπτύχθηκε μία νέα οικονομική δραστηριότητα. Αυτή είναι ορατή από την ποιότητα των τηλεοπτικών σταθμών (οι πρώτοι, οι οποίοι το αντελήφθησαν και το ενίσχυσαν, από την πρώτη στιγμή διότι εκεί ήταν το κέρδος) και κατόπιν από πολλούς άλλους.

Προσέξτε ποιες επιχειρηματικές δραστηριότητες ευδοκιμούν σήμερα στην Ελλάδα. Μία εξ΄ αυτών είναι οι πλατφόρμες έτοιμου φαγητού. Επίσης παρατηρείστε το Airbnb, όπως ακόμα και την πολιτική των εταιριών κινητής τηλεφωνίας. Να μην σχολιάσω τα τηλεοπτικά σκουπίδια, τα οποία κατακλύζουν την Ελληνική τηλεόραση. Δεν πρόκειται περί κάποιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας· οι επιχειρηματίες έχουν αντιληφθεί πως εκεί κρύβεται το κέρδος. Τόσο απλό.

Οι πολιτικοί επίσης το αντίστοιχο σε έναν βαθμό, αλλά κατά τη γνώμη μου έχουν μείνει πίσω στο… marketing. Ακόμα βασίζουν την επιχειρηματολογία τους σε ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο νομίζουν πως επηρεάζουν, αλλά υπάρχει πολύ μεγαλύτερο “κρυφό” τμήμα, το οποίο δεν έχουν προσεγγίσει ή τουλάχιστον δεν προσεγγίζουν με αποτελεσματικό τρόπο.

Ως παράδειγμα αναφέρω τη στόχευση των κομμάτων ανά κοινωνική και οικονομική τάξη, ειδικά στο παρελθόν, να μην γίνω περισσότερο συγκεκριμένος εδώ. Στην πορεία έχει αγνοηθεί αυτό το τμήμα, το οποίο δεν ανήκει κάπου συγκεκριμένα (από πολιτικής απόψεως εννοώ), διότι απλούστατα δεν έχει “φωνή” ή δεν του χρειάζεται να έχει, ενόσω εξασφαλίζει σημαντικά εισοδήματα.

Ο πλούτος λοιπόν ευρίσκεται πλέον αλλού, το ίδιο και οι καθοριστικές ψήφοι.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)