Πριν από πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια επειδή δεν είχα καθόλου αντικείμενο ως μηχανικός αναγκάστηκα να ασχοληθώ με τα Δημόσια Έργα. Μου έλεγαν πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν παρά μόνον το πτυχίο σου (εννοώ το εργοληπτικό) και μπορείς να ξεκινήσεις την πορεία σου. Δεν είχαν άδικο, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να το έχεις και μέσα σου και εγώ μάλλον δεν το είχα.
Αλλά το άρθρο αυτό το γράφω διότι τυχαία στις φωτογραφίες είδα μία πέτρινη βρύση και θυμήθηκα ένα περιστατικό. Προ πολλών ετών λοιπόν είχα αναλάβει ένα πέτρινο έργο σε ένα δύσβατο χωριό της επαρχίας Καλαβρύτων. Προφανώς δεν πήγαινε κανένας άλλος να το κατασκευάσει, διότι και δύσκολο ήταν και μακριά και από κέρδος… αφήστε το καλύτερα. Τρεις λοιπόν ταλαίπωροι νέοι μηχανικοί πήγαμε αλλά είμαστε και γνωστοί και φίλοι. Κανένας μας δεν ήθελε το έργο πραγματικά, αλλά μόλις μας είδε ο τότε πρόεδρος του χωριού πού να μας αφήσει! Τέτοια… κορόιδα πού θα ξανάβρισκε!
Τι να κάνουμε κι εμείς αποφασίσαμε να ρίξουμε κλήρο μεταξύ μας και σε όποιον τύχει να το αναλάβει. Τώρα κλήρος στον οποίον εύχεσαι να ΜΗΝ σου τύχει είναι ένα θέμα. Αλλά λίγο ο εγωισμός μας έναντι του προέδρου, λίγο η ντροπή μεταξύ μας, ΠΟΛΥ η απενταρία μας, τι να κάνουμε κι εμείς. Άντε, να ρίξουμε κλήρο!
Μου έτυχε εμένα (δυστυχώς). Οι άλλοι χαρούμενοι έφυγαν… σφαίρα μην το μετανιώσω κι έμεινα με τον πρόεδρο, έναν πραγματικό λεβέντη άρχοντα χωρικό, ο οποίος έσφαζε και κατσίκι για χάρη μου (και για όποιον θα καθόταν να φτιάξει εκείνο το έργο).
Τέλος πάντων υπέγραψα, προσευχήθηκα σε όλο το φάσμα των θρησκειών και με ένα Skoda Favorite (Τσεχοσλοβακικής προέλευσης ακόμα) επέστρεψα με ένα έργο στην πλάτη μου. Το έργο το κατάφερα και μάλλον επιτυχώς αν και με μεγάλες δυσκολίες, αλλά ήταν και ένα μάθημα. Κάποια στιγμή μου ζήτησε (στο πλαίσιο των πολλών αλλά εύλογων εξυπηρετήσεων για το κοινό όφελος) να επισκευάσουμε και μία πέτρινη βρύση του χωριού. Ήμουν κάπου εκτός, φορτώσαμε ένα φορτηγό με υλικά και μαζί με έναν συνεργάτη μου μάστορα τους έστειλα να επισκευάσουν τη βρύση (ήταν κάτι απλό).
Ο εργαζόμενος, ο οποίος πήγε για την επισκευή ήταν μετανάστης από την Αλβανία. Ένας μεγάλος στην ηλικία άνθρωπος, ένας πραγματικός ΚΥΡΙΟΣ σε όλα του, τον οποίον δυστυχώς έχω χάσει, διότι έφυγε για τα παιδιά του, τα οποία εργάζονταν στη Ρόδο. Δεν μπορούσα καν να του μιλήσω στον ενικό, όχι μόνο λόγω της διαφοράς ηλικίας αλλά και της ποιότητας του Ανθρώπου.
Ο οδηγός του φορτηγού ήταν ελαφρώς “τρία πουλάκια κάθονταν”. Του λέω του οδηγού πήγαινε τον άνθρωπό μας στην βρύση να επισκευάσει τον κούτουλα. Κάτι επειδή ο οδηγός μιλούσε περίπου Ελληνικά, κάτι ο Αλβανός, ο οποίος δεν μιλούσε παρά λίγα Ελληνικά (ήταν στις αρχές τότε), κάτι η δική μου απρονοησία και πηγαίνει στο χωριό και αφήνει τον μάστορα στη βρύση ξεφορτώνοντας και κάποια υλικά για να φτιάξει τον… κούτουλα.
Ο Αλβανός όμως μάστορας κατάλαβε πως κούτουλας είναι… επώνυμο! Και άρχισε να ψάχνει όλο το χωριό για τον Κύριο Κούτουλα! Προφανώς δεν υπήρχε τέτοιο όνομα. Μα ποιός είναι αυτός ο μυστηριώδης Κύριος Κούτουλας; Όλοι έψαχναν, όπως έμαθα με ενδιαφέρον! Από την αγωνία του λόγω της ανεπιτυχούς αναζήτησης αλλά και από την μεγάλη του συνέπεια επέστρεψε με τα πόδια (διότι ο οδηγός του φορτηγού επειδή ήταν Παρασκευή απόγευμα έγινε… καπνός για Πάτρα ενώ υποτίθεται έπρεπε να τον περιμένει) άπραγος και στενοχωρημένος να με ενημερώσει για την αποτυχία.
-Δεν μπορώ να βρω τον Κύριο… Κούτουλα, τι να κάνω;
Δείτε τον!!!
Σημ. Κούτουλας ονομάζεται η πέτρινη στρογγυλή βάση στην οποίαν ρέει το νερό της πηγής. Στις φωτογραφίες δεν είναι ο Κύριος Κούτουλας εκείνου του χωριού αλλά της Καρυάς Άνω Κορινθίας.
Και το κερασάκι της τούρτας; Ούτε εγώ γνώριζα τότε τι σημαίνει… κούτουλας. Νόμιζα πως ήταν η πέτρινη βρύση α π έ ν α ν τ ι από το σπίτι του Κυρίου Κούτουλα!
