Το 1912 με την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων καραβιές φτωχών Ελλήνων μεταναστών από την Αμερική βρήκαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Το Ελληνικό προξενείο κατέβαλε τα ναύλα τους με την προϋπόθεση πως με την επιστροφή τους θα καταταγούν να πολεμήσουν.
Για τους Έλληνες ξενιτεμένους αυτή ήταν μία μοναδική ευκαιρία (μαζί και άριστη δικαιολογία), διότι δεν είχαν ούτε σεντ στην τσέπη τους, πόσω μάλλον τα εισιτήρια από την Αμερική, ενώ και η εξαναγκαστική επιστροφή τους έδινε και μία σπουδαία δικαιολογία, πως δεν πρόλαβαν να προκόψουν αφού έπρεπε να εγκαταλείψουν εσπευσμένα την Αμερική για να βοηθήσουν την πατρίδα τους.
Είναι μία θλιβερή αλήθεια αυτή, διότι άνθρωποι χωρίς στον ήλιο μοίρα στην πατρίδα τους μετανάστευσαν γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες σε μία πολύ σκληρή χώρα, όπως ήταν (και είναι σε έναν βαθμό ακόμα) η Αμερική, φαντασθείτε αρχές του 900 πως θα ήταν, Τα οποία συνετρίβησαν άμα τη αφίξει.
Και ο πόλεμος ήταν μία λύτρωση για όλους αυτούς τους εγκλωβισμένους – απελπισμένους. Διότι ο πόλεμος αποτελεί μία λύτρωση. Και προσέξτε και τις πιθανότητες:
20% νεκρός (άρα ήρωας και κίνητρο ζωής για τους εναπομείνανατες αγαπημένους σου), 20% ανάπηρος (η χειρότερη εκδοχή), 40% επιστρέφεις αρτιμελής (η καλύτερη εκδοχή), 10% αιχμάλωτος (ούτε να το σκέφτεσαι) και ένα 10% το άκρως απρόβλεπτο.
Αλλά σήμερα γιατί να γίνει πόλεμος;
Ένας στους δύο Έλληνες ζούμε με λιγότερα από 382 ευρώ μηνιαίως, τα σπίτια μας ναι μεν δεν καταστράφηκαν, αλλά οσονούπω θα το χάσουμε από τα χρέη, ανεργία, μετανάστευση, τον έχουμε ήδη τον πόλεμο. Και χωρίς να έχουμε διακινδυνεύσει να προηγούμενα ποσοστά.
Αλλά με το μυαλό σου κατά βάθος τον επιθυμείς, διότι θα αποτελέσει μία λύτρωση από πολλά και μία βίαιη ανατροπή των χείριστων δεδομένων σου. Και όσοι ζουν με περισσότερα από 382 ευρώ τον μήνα φοβούνται για την καταστροφή και δυστυχία, την οποία θα επιφέρει.
Αλλά, την “πάτησες”! ΔΕΝ θα γίνει ο πόλεμος, τον οποίον νομίζεις. Διότι έχει ήδη γίνει.
Και το χειρότερο απ΄όλα είναι πως εάν είχε γίνει και είχες επιστρέψει θα ήσουν τουλάχιστον γεμάτος όνειρα και διάθεση για το μέλλον να ανοικοδομήσεις την πατρίδα σου. Ακόμα και ανάπηρος θα εισέπραττες τον σεβασμό των υπολοίπων. Αλλά τώρα δεν έχεις τίποτα απ΄όλα αυτά.
Και εσύ απελπισμένε εύχεσαι για ένα θερμό επεισόδιο να αποκτήσει νόημα η ζωή σου. Ένα νόημα, το οποίο στο αφαίρεσαν με τον πιο άθλιο τρόπο. Και κάθεσαι και χάφτεις το παραμύθι τους.
Ενώ εσύ λιγότερο απελπισμένε όπως διαβάζεις τις δηλώσεις ενός πρωθυπουργού πιονιού της γείτονος και φοβάσαι, το ίδιο συμβαίνει και με τους απέναντι κακομοίρηδες. Διαβάζουν ή ακούν τις δηλώσεις ενός δήθεν “σκληρού” Έλληνα υπουργού αμύνης και φοβούνται και αυτοί. Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο. Και επί πλέον νομίζεις πως ο πρωθυπουργός και ο υπουργός στην χώρα σου διαφωνούν και διέρχονται κρίση και ενδέχεται να πέσει η κυβέρνηση.
Και τα νεύρα σου επενδύουν σε φρούδες και ανύπαρκτες ελπίδες για να σου διαλύσουν το όποιο ηθικό σου έχει απομείνει. Διότι τίποτα από τα προηγούμενα δεν ισχύει.
Το κλίμα αυτό καλλιεργείται θαυμάσια και από τους δύο ένθεν και ένθεν πλευρές με έναν μόνο στόχο: την παραμονή τους στην εξουσία σε χώρες με πολίτες ψυχολογικά και οικονομικά ράκη. Και σκέφτεσαι (και ο γείτων επίσης) πως ο εχθρός είναι ο απέναντι σου ενώ τον έχεις (και ο γείτων επίσης δεύτερη φορά) μέσα στο σπίτι σου (και ο γείτων σπίτι του).
Αλλά για να μην στραφείς εκεί, όπου πρέπει, φαντάζεσαι έναν πόλεμο (οι πολύ απελπισμένοι) ή φοβάσαι ένα πόλεμο (οι λιγότερο απελπισμένοι).
Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια
Αλλά ο… επερχόμενος πόλεμος έχει ΗΔΗ γίνει και έχει ΗΔΗ λήξει και ο (πολύ) μεγάλος χαμένος ΗΔΗ είσαι ΕΣΥ.
