Σήμερα αντί για τον Δρόμο του Πάθους βρέθηκα στον δρόμο του Λάθους! Το πρωινό ήταν βαρύ και τα βήματα μου ασήκωτα. Η θάλασσα απλωνόταν κάτω από τα πόδια μου… Περπατούσα μόνος και σκεφτικός. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Η διαδρομή ατέλειωτη ενώ ο ήχος του αέρα σφύριζε στ’ αυτιά μου. Οι πυλώνες αγέρωχοι κρατούσαν με τα στιβαρά τους συρματόσχοινα το ταλαιπωρημένο οδόστρωμα από τα φθαρμένα λάστιχα των φορτηγών.
Τα μικρά πλοία σαν καρυδότσουφλα δίπλα μου διέπλεαν το στενό και οι σκέψεις μου χάνονταν στο άπειρο. Ο γαλάζιος ουρανός δεν είχε άλλο μέλημα παρά μόνο πώς να μαζέψει τα σύννεφα του ορίζοντα…
Κι ο ήλιος… αυτός ο ήλιος κρυβόταν παίζοντας μέσα στην αλμύρα, η οποία αναδυόταν από το γαλάζιο νερό.
Όχι δεν είναι δυνατόν. Πως γίνεται; Περπατώ ήδη τόση ώρα και δεν έχω νοιώσει ούτε κούραση, ούτε πόνο. Αλλά γνωρίζω…
Ξαφνικά, μέσα στην απέραντη μοναξιά του απείρου, μία ατέλεια… ένα μικρό λάθος, ένα θα έλεγα παράπτωμα! Σ’ αυτόν τον υπέροχο μα τεχνητό κόσμο, ένα μικρό ξύλο, ένα κούτσουρο σε μία αταίριαστη θέση, σε ένα ασήμαντο σημείο.
Κι όμως αυτό το ταπεινό κούτσουρο αυτό το τιποτένιο ξυλαράκι, στήριζε με το μικρό του ανάστημα έναν ολόκληρο στύλο. Και ξάφνου, όλη αυτή η τελειότητα κατέρρεε εμπρός στα έκπληκτα μάτια μου! Όλη μου η γνώση ατμός!
Αχ! Άτιμε ντουνιά!
——————————
Μόλις σας περιέγραψα την σημερινή μου διάβαση επιστρέφοντας περπατητός από το Αντίρριο επί του πεζοδρομίου της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου και σας έδωσα μία γεύση του ύφους της νέας σειράς “Ο Δρόμος του Πάθους”. Πάντως το ξυλαράκι κερδίζει κατά κράτος την πλέον σύγχρονη τεχνολογία!
