Εάν πριν από δύο μήνες μου έλεγαν πως μεταξύ Oppenheimer και Barbie θα σου άρεσε η… Barbie και όχι ο Oppenheimer θα γελούσα. Χθες όμως… Λοιπόν!
Χθες παρακολούθησα στον κινηματογράφο και αυτήν την τόσο πολυδιαφημισμένη ταινία. Εάν μπορούσα να την βαθμολογήσω θα της έδινα 4 με άριστα το 10 και ίσως και 3, για τις τρεις χαμένες ώρες μου και όχι μόνον.
Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως το κεφάλαιο της δημιουργίας της ατομικής βόμβας του σχεδίου Μανχάταν στο Λος Άλαμος το έχω μελετήσει πάρα πολύ διότι μου αρέσει το θέμα. Φυσικά και το ψυχογράφημά του Όππενχάιμερ αλλά και τις μεγάλες μου αγάπες: την ατομική και πυρηνική φυσική καθώς και την κβαντομηχανική. Δεν πήγα καθόλου… αδιάβαστος. Αλλά αδιάβαστος έφυγα.
Μία χαοτική πλαστική ταινία με ένα επίσης χαοτικό μοντάζ και με σκόρπια αλλοπρόσαλλα μηνύματα, τα οποία τελικά δεν έλεγαν απολύτως τίποτα. Σκηνοθετικές σαχλαμαρίτσες με ολίγον γυμνό και σεξ (μάλλον Λάνθιμο βλέπει ο Νόλαν, αλλά χρειάζεται εκπαίδευση) και γενικά η θεωρία του χάους στην ταινία.
Ίσως η μόνη σχέση της ταινίας με την κβαντική φυσική να είναι αυτή: το χάος!
Τη συγκρίνω με τη Barbie; Όχι ακριβώς. Η δεύτερη είναι μία έντιμη ταινία με έντονο αυτοσαρκασμό χωρίς να υποκρίνεται πως είναι κάτι διαφορετικό. Φυσικά εάν δεν υπήρχε το φοβερό marketing (και για τις δύο) αμφιβάλλω εάν θα τις μάθαινε κανείς, διότι απλά είναι προϊόντα μίας εποχής των followers και της ρηχής εικόνας. Την Barbie δεν την κατηγορώ αλλά τον Oppenheimer ναι, αφού υποτίθεται καταπιάνεται με ένα τόσο συναρπαστικό κεφάλαιο της ιστορίας.
Η αίθουσα ήταν σχεδόν πλήρης. Στο τέλος της ταινίας παρακολούθησα προσεκτικά τα πρόσωπα, όπως συνηθίζω. Κανένας δε μιλούσε. Διότι σε κανέναν δεν άρεσε. Αλλά η λογοκρισία της εποχής από κάθε είδους αλαλάζοντες ΔΕΝ επιτρέπει την έκφραση της προσωπικής γνώμης. ΠΡΕΠΕΙ να σου αρέσει αφού αυτό σου υπέδειξαν. Κάθε σκουπίδι κάθε είδους και σε κάθε τομέα μόλις προβληθεί κατάλληλα γίνεται trend (τάση).
Και το ωραιότερο, το οποίο άκουσα από κάποια κοπέλα:
“Νόμιζα πως η ατομική βόμβα ήταν για… ένα άτομο”!
Κορίτσι μου (ήταν και όμορφο), δεν είναι… πίτσα! Πυρηνική έκρηξη στο μυαλό μου!
Σημ 1.: Θα μπορούσα να είμαι ιδιαίτερα λεπτομερής στα επί μέρους στοιχεία της ταινίας και να τα αναλύσω ένα προς ένα, αλλά δεν σκοπεύω να αφιερώσω και άλλον χρόνο για χάρη της. Αρκούν η τρίωρη διάρκειά της αλλά και η κυκλοφοριακή ταλαιπωρία της Πάτρας για να φτάσω στην αίθουσα έγκαιρα…
Σημ. 2: Και για να μη καταστώ δηλητηριώδης, κάτι το οποίο ΔΕΝ είμαι έχω παρακολουθήσει και τις άλλες ταινίες του Νόλαν και καμία δεν με ενθουσίασε, οπότε είναι αλήθεια πως είχα μικρές προσδοκίες, αλλά όχι τόσο χαμηλά.
Και για του (δικού μου) λόγου το αληθές θα ήθελα να παρακολουθήσετε το Insomnia (2002) του Νόλαν με αστέρια μεγέθους Αλ Πατσίνο, Ρόμπιν Ουίλιαμς, Χίλαρι Σουάνκ καθώς και το Νορβηγικό πρωτότυπο του 1997 με… άγνωστους σκηνοθέτη και ηθοποιούς (Erik Skjoldbjærg το όνομα του σκηνοθέτη και ανάθεμα εάν γνωρίζω πώς να το προφέρω), το οποίο είναι μακράν… μα μακράν ανώτερο του πολυδιαφημισμένου. Αλλά είπαμε… Marketing παιδί μου marketing!
