Δεν θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες της πλοκής, απλώς θα γράψω πως η υπόθεση εκτυλίσσεται στο 1900 στην Ρωσία και αφορά σχέσεις ανθρώπων και καταστάσεων και όλα αυτά γύρω από μία ιδιοκτησία με έναν υπέροχο βυσσινόκηπο…
Η αριστοκρατική οικογένεια της οποίας ο βυσσινόκηπος είναι μέρος της ζωής της έχει ένα χαρακτηριστικό, το οποίο είναι και ο πυρήνας κατά τη γνώμη μου ολόκληρου του θαυμάσιου έργου:
Ενώ αναγνωρίζει την τραγική οικονομική της κατάσταση, ενώ έχει στη διάθεση της επιλογές, αναπολεί τα παλιά, θαυμάζει τον βυσσινόκηπο αλλά ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ… να τον σώσει… (μαζί και τον εαυτό της)…
Παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με μία μοιρολατρική απάθεια και το έργο τελειώνει τη στιγμή, κατά την οποία οι ξυλοκόποι εισέρχονται στον κήπο για να κόψουν τα δένδρα του και να τον μετατρέψουν σε οικόπεδα…
Όντας επηρεασμένος από το γεγονός του ανέκκλητου του θανάτου, τον οποίο είχα βιώσει πριν από λίγες ημέρες λόγω του πατέρα μου σε αντίθεση με το πόσες ευκαιρίες και δυνατότητες διαθέτει ένας ζωντανός άνθρωπος η αντίθεση μου φάνηκε τότε εξαιρετικά έντονη…
Βγαίνοντας από το θέατρο ήμουν μπορώ πω σοκαρισμένος όχι με το γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι όσον αφορά τον θάνατο, τον οποίον οφείλεις να αποδεχθείς αμέσως, αλλά με το πόσα μπορείς να κάνεις ενόσω ζεις και ΔΕΝ κάνεις…
Με τον βυσσινόκηπο το… οπτικοποίησα…
Αρχική Δημοσίευση: 11 Ιουλ. 2015
