Ένας από τους ομορφότερους μύθους της αρχαίας Αιγύπτου είναι ο μύθος του Φοίνικα. Ο Φοίνιξ ήταν ιερό όρνεο στο μέγεθος του αετού με ερυθρό και χρυσό πτέρωμα (πηγή: Ηρόδοτος). Υποθέτω πρέπει να ήταν πανέμορφος. Κάθε 500 χρόνια ερχόταν με την σορό (δηλαδή τις στάχτες) του πατέρα του στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου και την ενταφίαζε στο Ιερό του Ηλίου.
Κατά τον Πλίνιο υπήρχε μόνο ένας Φοίνιξ. Όταν γερνούσε έφτιαχνε μία ευωδιαστή φωλιά από κλαδιά κασσίας, την περιέλουε με αρώματα άναβε τη φωτιά και καιγόταν μέσα της. Από τις στάχτες των οστών και του μυελού του γεννιόταν ένα σκουλικάκι, το οποίο με τη σειρά του μεταμορφωνόταν και αυτό σε Φοίνικα για να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία.
Είναι μία θαυμάσια περιγραφή της ίδιας της διαδικασίας των πραγμάτων της ζωής. Και είναι εντυπωσιακό, πως ενώ προέρχεται από τα βάθη της αρχαιότητας είναι και ο πλέον δύσκολα εφαρμόσιμος στην πράξη μύθος.
Όταν κάτι γερνά ή τείνει προς το μηδέν δεν το κλαίς. Ανάβεις ο ίδιος την φωτιά και λαμπρύνεις το τέλος του με αρώματα. Δεν προσπαθείς να περισώσεις κάτι. Επιδιώκεις τις στάχτες.
Έχεις όμως την απόλυτη πίστη, πως μέσα από αυτές θα αναγεννηθεί ένας νέος Φοίνιξ. Και αυτή είναι μία πίστη για την οποία δεν μπορείς να λάβεις διαβεβαιώσεις προηγουμένως ότι ισχύει. Ούτε ο Φοίνιξ μπορούσε να το γνωρίζει. Και μάλιστα είναι σίγουρο πως η στιγμή της καύσης του θα ήταν και εξαιρετικά επίπονη.
Ωστόσο όμως μετά από έναν γερασμένο Φοίνικα θα υπάρχει ένας νέος και ισχυρότατος για τα επόμενα 500 χρόνια.
Προσέξτε όμως και κάτι άλλο. Ο νέος Φοίνιξ, ο οποίος είναι ο ίδιος αφού υπάρχει μόνο ένας, δεν σκόρπισε τις στάχτες του πατέρα του (=παρελθόντος του) στους ανέμους, αλλά τις ενταφίασε με τιμές στον Ναό του Ήλιου και όχι της Νύχτας. Διότι το παρελθόν σου θέλεις να λάμπει και δεν πρέπει να το απορρίπτεις, διότι είναι το δικό σου παρελθόν. Είναι ο πατέρας σου. Είναι αυτό, το οποίο σε φέρνει έως εδώ. Αλλά ενώ του αποδίδεις τις μεγαλύτερες τιμές γνωρίζεις πως δεν υπάρχει πλέον.
Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τόσο κακοποιημένο μύθο στην εφαρμογή του, ενώ είναι τόσο σαφής.
Άλλοι αγκιστρώνονται τόσο σφιχτά στην υπάρχουσα κατάσταση (του γήρατος, όποιου ζητήματος) και πεθαίνουν μέσα στην δυστυχία και την ατολμία. Διότι δεν πιστεύουν πως μέσω από αυτή την διαδικασία θα γεννηθούν ως νέοι άνθρωποι. Αυτό είναι αδύνατον. Από τις ισχυρότερες αντιστάσεις (σε τρομακτικό βαθμό), τις οποίες έχω γνωρίσει σε ανθρώπους.
Άλλοι πάλι ζουν στο παρελθόν τους. ενώ άλλοι το σκορπίζουν και ντρέπονται γι’ αυτό. Ειδικά όταν το παρελθόν σου είναι άσχημο και έχεις επιτύχει να το μεταβάλλεις, τότε τι ντρέπεσαι; Ναι φοβάσαι πως θα καταστρέψει την ιδεατή σου εικόνα, την οποία (νομίζεις πως) βλέπουν οι άλλοι σήμερα και θα σε κατακρίνουν; Αλλά αυτό σε οδηγεί να μην έχεις στάχτες διαθέσιμες για να αναγεννηθείς, όταν πρέπει…
Άλλοι πάλι την ώρα του θανάτου τους (δεν εννοώ τον φυσικό, αλλά οτιδήποτε έχει γεράσει και πρέπει να τελειώνει) την μετατρέπουν σε τραγωδία· και αντί να ευωδιάσουν την στιγμή της αλλαγής στη ζωή τους για να αναγεννηθούν ζουν μια τραγωδία. Και στην προσπάθειά τους αυτή κάτι δεν… καίγεται (μία φτερούγα, ένα πούπουλο) και δεν μπορεί να αναγεννηθεί το σκουλικάκι.. Και στο τέλος και πεθαίνουν και δυστυχούν από την διαδικασία και χάνουν και την επόμενη ζωή τους.
Σύμφωνοι η διαδικασία καύσης είναι εξαιρετικά επίπονη, αλλά σκεφτείτε κάτι, το οποίο αξίζει και να γίνεται εύκολα και σκεφτείτε επίσης τι χάνετε με το να συντηρείτε μία δυστυχία.
Το χειρότερο όμως όλων είναι η άρνηση να ανάψουν την φωτιά οι ίδιοι. Διότι δεν πιστεύουν πως θα αναγεννηθούν. Και όταν τύχει και ανάψει μόνη της συμβαίνουν τα προηγούμενα. Αυτό είναι τραγικό.
Σημειώσεις:
Το σύμβολο του αναγεννώμενου φοίνικα , το οποίο είναι υπέροχο και χρησιμοποιήθηκε και από την Φιλική Εταιρεία (αλήθεια, ποιος την θυμάται) αλλά και τον Ιωάννη Καποδίστρια ως σύμβολο του έθνους, δυστυχώς ευτελίστηκε από την χούντα των συνταγματαρχών, οι οποίοι πρόσθεσαν και την φιγούρα του Έλληνα στρατιώτη ευτελίζοντας και αυτόν…
Χθες ολόκληρη την ημέρα ήμουν στην ορεινή Κορινθία γύρω από το όρος της Ζήριας (κοιλάδα Φενεού, Καστανιά, Γκούρα, Τρίκαλα). Η περιοχή δεν μου είναι άγνωστη και είναι πανέμορφη. Αλλά περισσότερα μαζί με πέτρινα σπίτια και πολύ ωραίες ιστορίες (το εννοώ) σε επόμενα. Όπως αρχίζει η κυνηγετική περίοδος κάπως αντίστοιχα αρχίζει και η… πέτρινη περίοδος (τώρα πως το εκλαμβάνετε αυτό είναι άλλο θέμα και επιλογή σας)!
Στην μία φωτογραφία το όρος Ζήρεια από την διαδρομή Καρυάς – Τρικάλων. Στην άλλη με το φυτό φυτρωμένο επάνω στον βράχο σκέφτηκα τον Φοίνικα!
