Είναι εδώ και πολλά χρόνια, όπου κατά τις έξι με εξ ήμισυ κάθε πρωί ακούω έναν συγκεκριμένο μεταλλικό ήχο. Είναι τόσο δεδομένος αυτός ο ήχος, ώστε έπαψα να τον προσέχω. Η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν τον πρόσεχα. Ήταν ένας αυτονόητος ήχος άγνωστης προέλευσης.
Αυτές τις ημέρες με το lockdown και επειδή μου αρέσει το πολύ πρωινό ξύπνημα αποφάσισα να… δω τον ήχο και… να ακούσω την εικόνα. Με την απόλυτη υποχρεωτική ησυχία του πρωινού συνειδητοποίησα πως αυτός ο τόσο συνεπής στην ώρα του ήχος προέρχεται από τη μετακίνηση των μεταλλικών φραγμάτων προστασίας του περιπτέρου της γειτονιάς.
Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν αποφάσισα να ακούσω και να ερμηνεύω έναν ήχο. Το ίδιο ακριβώς είναι και οι… ήχοι της ζωής. Τους “ακούμε” αλλά δεν τους δίνουμε καμία σημασία. Ούτε καν τους προσέχουμε.
Μέχρις ότου μία στιγμή σωπαίνουν όλα και το μόνο, το οποίο μένει είναι αυτός ακριβώς ο ήχος. Δεν τον άκουγες… ήταν όμως πάντα εκεί…
