Σε κάποιο άγνωστο και πολύ μακρινό χωριό, κάπου σε μία χώρα του βορρά υπήρχε ένας περίεργος και απόμακρος άνθρωπος, ο οποίος κάθε χειμώνα χανόταν στα βουνά. Στην πραγματικότητα δεν χανόταν ακριβώς απλά έφευγε από το χωριό του πάντα ημέρα και πήγαινε κάπου μόνος του.
Οι συγχωριανοί του δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έκανε και πως σπαταλούσε το χρόνο του χωρίς φαινομενικά να κάνει τίποτα. Ήταν ο “περίεργος ή ιδιόρρυθμος του χωριού”. Κάποιοι ακόμα πιο ιδιόρρυθμοι και κυρίως περίεργοι (γι΄ αυτό ήσαν ΑΥΤΟΙ οι ιδιόρρυθμοι) αποφάσισαν να κάνουν το λιγότερο προφανές: να τον ακολουθήσουν για να δουν τι κάνει.
Αυτός ίσως και να τους αντελήφθη αλλά δεν πολυνοιαζόταν για τη γνώμη των άλλων ούτως ή άλλως. Την ησυχία του ήθελε περισσότεροι παρά τη γνώμη τους. Κάθε φορά λοιπόν που χανόταν, τρόπος του λέγειν, τον έβλεπαν να πηγαίνει κάτω από κάποια σημεία ή βράχους και να κάθεται με τις ώρες να παρατηρεί τους… σταλακτίτες! Και όχι μόνο να τους παρατηρεί αλλά να κάθεται πολύ σχολαστικά και με απόλυτη προσοχή να τους εξετάζει από κάθε γωνία, όπως ένας συλλέκτης ένα πολύτιμο και σπουδαίο διαμάντι.
Οι σταλακτίτες μοιάζουν πολύ ούτως ή άλλως με τα διαμάντια. Είναι τόσο διαυγείς και σχηματίζονται από ένα περίεργο τερτίπι της φύσης. Τα διαμάντια από την πίεση, οι σταλακτίτες από τον κρύο καιρό.
Α! Ξέχασα να σας πω, πως ο άνθρωπός μας είχε και μία άλλη εξ ΄ίσου περίεργη αν όχι θαυμαστή ικανότητα: να προβλέπει το μέλλον. Δεν προέβλεπε συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά μπορούσε να προλέγει την πορεία και την εξέλιξη σε κάθε συγχωριανό του. Κάτι οι περίεργες εξαφανίσεις του, κάτι οι πάντα ορθές προβλέψεις του, κάτι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του και λίγο ήθελαν να τον χαρακτηρίσουν… μάγο. Βλέπετε το μυαλό του ανθρώπου όταν κάτι δεν μπορεί να το κατανοήσει ή να το εξηγήσει με τα δικά του μέτρα, αντί να προσπαθήσει να το προσεγγίσει με τον καλό τον τρόπο, το απορρίπτει και αμέσως μετά το μισεί. Θέλει να καταστρέψει ό,τι δεν καταλαβαίνει παρά να επεκτείνει την δική του αντίληψη.
Κάπου σε αυτό το σημείο είχαν φθάσει στο χωριό με τον άνθρωπο μας και τους συγχωριανούς του. Αφού χανόταν, καθόταν κάτω και παρατηρούσε τους σταλακτίτες και μετά προέβλεπε τα μελλούμενα δεν μπορεί, μάγος θα ήταν! Ποιος ξέρει με τι κρυφές δυνάμεις συνομιλούσε κάτω από τα βράχια και τι μαγικά έκανε για να βλάψει τους συγχωριανούς του.
Χμ… είπα “βλάψει”… Εδώ δεν ήταν ακριβώς έτσι. Κανένας συγχωριανός του δεν είχε ποτέ βλαφθεί από αυτόν. Αλλά όταν του προέλεγε το μέλλον ο κάθε απλοϊκός χωρικός νόμιζε πως του το προδίκαζε! Κι αυτή ήταν η χειρότερη συνέπεια και το μεγαλύτερο κρίμα, διότι οι συγχωριανοί του δεν ξεχώριζαν τη διαφορά μεταξύ του “φτιάχνω ο ίδιος το μέλλον μου”, από το “ακούω το μέλλον μου από κάποιον, ο οποίος το βλέπει (για να το αλλάξω)”. Για αυτούς και μόνο πως τους το έλεγε ήταν σαν να τους το δημιουργούσε…
Τότε ο πιο κακός του χωριού, όταν τα πράγματα είχαν φθάσει στο -τρόπος του λέγειν- απροχώρητο, σάμπως δεν είχαν άλλη δουλειά να κάνουν -ο τρελός τους ενοχλούσε-, αποφάσισαν να του παίξουν ένα άσχημο παιγνίδι. Ο κακός το πρότεινε και οι άλλοι αμέσως το δέχτηκαν:
Να πάνε κρυφά στα σημεία που επισκεφτόταν και να κόψουν όλους τους σταλακτίτες!
Το σχέδιο ήταν κάτι περισσότερο από σατανικό. Βλέπετε οι κακοί γνωρίζουν πως δεν έχει νόημα να κάνεις να πονέσει ένας άνθρωπος, ο ίδιος, γιατί αυτό θα το αντέξει, αλλά να του αφαιρέσεις κάτι που αγαπά πολύ. Διότι οι κακοί δεν θέλουν να σε σκοτώσουν. Θέλουν να σε δουν να πονάς περισσότερο για να χαρούν αυτοί ακόμα περισσότερο. Κι αυτό έκαναν.
Πήγαν και έκοψαν όλους, μα όλους του σταλακτίτες!
Γεμάτοι χαιρεκακία επέστρεψαν στο χωριό παραφυλάγοντας πότε ο τρελός (τον ονόμασα τρελό, όχι πως ήταν), θα ξαναπάει στο βουνό για να δουν πως θα αντιδράσει . Περίμεναν πως με αυτή την φοβερή, αλλά και χωρίς καμιά ουσιαστικά συνέπεια (τι είναι οι σταλακτίτες;) θα έβλεπαν τον άνθρωπό μας να καταρρέει. Και θα χαίρονταν διπλά. Οι σταλακτίτες πάλι θα ξαναγίνονταν τον επόμενο χειμώνα. Το τέλειο σχέδιο του κακού.
Πράγματι την επομένη ημέρα κάποια στιγμή ο άνθρωπος μας ξεκίνησε για το μικρό του ταξίδι προς τους σταλακτίτες. Και πίσω του τα ζευγάρια ματιών των συγχωριανών του κρυμμένα (άλλα καλά κι άλλα ξεδιάντροπα) περίμεναν να χαρούν με την αντίδραση του. Αλλά μόλις έφτασε στον πρώτο βράχο και είδε τους σταλακτίτες κομμένους και πεταμένους κάτω (δεν είχαν λιώσει αφού έκανε πολύ κρύο) δεν είπε τίποτα. Προχώρησε στον επόμενο βράχο κι εκεί το ίδιο. Στα δυό τρία σημεία, όπου τον έβλεπαν να πηγαίνει δεν υπήρχε ούτε και ο πιο μικρός σταλακτίτης στη θέση του. Όλοι κάτω συντρίμμια…
Ο άνθρωπός μας γύρισε σκεπτικός και εμφανώς λυπημένος στο σπίτι του χωρίς όμως να πει τίποτα. Τα μάτια στην επιστροφή ξεπρόβαλλαν από τις κρυψώνες τους. Τα είδε αλλά δεν μίλησε. Ούτε όμως και αυτοί είπαν τίποτα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ο άνθρωπός μας άνοιξε την πόρτα του κρύου καλυβιού του και μπήκε μέσα χωρίς να αρθρώσει λέξη.
Την άλλη ημέρα υπήρχε μία αναστάτωση στην μικρή μας κοινότητα. Τελικά τι έγινε; Αυτό ήταν; Δηλαδή… τίποτα; Όλη την ημέρα συζητούσαν χωρίς να καταλήγουν πουθενά. Ο κακός ήταν σίγουρος όμως, πως η κίνηση να καταστρέψουν τους σταλακτίτες ήταν σωστή. Ο πόνος είναι βουβός και το ότι δεν μίλησε σήμαινε πως ήταν μεγάλος. Εάν έκανε σαν υστερικός βλέποντας τους σπασμένους σταλακτίτες, τότε θα ήταν πραγματικά τρελός… Αλλά τώρα ήταν φανερό πως είχε πονέσει πάρα πολύ. Οι κακοί γνωρίζουν τέλεια τη λειτουργία του… κακού!
Αφού όμως δεν κατέληγαν πουθενά στο τέλος κάποιος πέταξε την αυτονόητη ιδέα. Να πάνε στο καλύβι του και να τον… ρωτήσουν! Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα και η περιέργεια των ανθρώπων, όταν το μυαλό αρχίζει να παίρνει επικίνδυνα μονοπάτια δεν συγκρατείται. Όλοι μαζί τότε με πρώτον τον κακό, αλλά και εκείνον, ο οποίος είχε την ιδέα έφθασαν έξω από το καλύβι και του χτύπησαν την πόρτα. Απαιτούσαν… εξηγήσεις. Βέβαια εξηγήσεις από … τι; Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία.
Ο άνθρωπος που παρατηρούσε τους σταλακτίτες βγήκε έξω και δεν χρειάστηκε να ρωτήσει καν τι τον ήθελαν. Άρχισε να εξηγεί:
Κάθε σταλακτίτης αντιπροσώπευε και ένα όνειρο. Κάθε σταλακτίτης ανήκε σε κάποιον από εσάς και ένας και σ΄ εμένα. Δεν γνωρίζετε όμως ποιος ήταν τίνος, αυτό το γνώριζα μόνο εγώ, διότι εγώ τους έδινα αυτήν τη χάρη. Ανάλογα πως μεγάλωνε, πόσο γρήγορα και πόσο καθαρός ήταν μπορούσα να καταλάβω το μέλλον σας μέσω των ονείρων σας. Τι σκεφτόσαστε, τι θα θέλατε στη ζωή, τι ονειρεύεστε… Από το πιο απλό, έως το μεγαλύτερο, ακόμα και το πιο πρόστυχο. Οι σταλακτίτες είναι τόσο ξεκάθαροι. Είναι διάφανοι και μπορείς να δεις μέσα τους. Κάποιοι έκλειναν και τα φύλλα των φυτών ή κλαράκια μέσα τους. Αυτά τα όνειρα υποδούλωναν εκείνους, οι οποίοι τους φιλοξενούσαν, όπως τα κλαδιά. Οι άλλοι έσταζαν σιγά –σιγά και άλλοτε μεγάλωναν, άλλοτε έσπαζαν, άλλοτε κατέρρεαν. Κι εγώ έβλεπα κάθε έναν σας μέσα από τον σταλακτίτη του. Μέσα από το όνειρό, το οποίο αντιπροσώπευε ο σταλακτίτης του. Και τι κάνατε;
Καταστρέψατε μόνοι σας τα δικά σας όνειρα. Μαζί και το δικό μου βέβαια. Γιατί ακούσατε τον κακό και δεν σεβαστήκατε την ομορφιά της φύσης. Τώρα δεν υπάρχει όνειρο, δεν υπάρχει πλέον πρόβλεψη, δεν υπάρχει τίποτα. Και το κάνατε και μόνοι σας μόνο και μόνο για να εκδικηθείτε κάτι, το οποίο δεν γνωρίζατε. Αλλά ήταν τα ΔΙΚΑ ΣΑΣ όνειρα, τα οποία καταστρέψατε.
Προτού προλάβει να ολοκληρώσει την τελευταία φράση του ο κακός φώναξε δυνατά:
“Νάτο, είναι μάγος και μας μάγευε με τις απόκρυφες δυνάμεις του. Μόλις μας τα αποκάλυψε όλα. Θάνατος στον δαίμονα!”
Και αυτό ήταν το τέλος… Δεν ήθελε πολύ ο όχλος να κόψει τη ζωή του ανθρώπινου σταλακτίτη. Εξ΄ άλλου δεν θα ήταν αναγκασμένοι τώρα να ακούν τις ενοχλητικές προφητείες αυτού του τρελού.
Ικανοποιημένοι και με τα χέρια βρώμικα από το έγκλημά τους επέστρεφαν στο χωριό. Τελείωσαν οριστικά τον ενοχλητικό μάγο. Τότε κάποιος, κάπως δειλά είναι αλήθεια, πετάχτηκε και είπε:
“Γλυτώσαμε από τον μάγο, αλλά εάν είχε δίκιο, αφού ήταν μάγος, τώρα δεν έχουμε… όνειρα”.
Και πριν προλάβει κάποιος άλλος να αποκριθεί ο κακός φώναξε:
“Τι τα θέλετε τα όνειρα; Εγώ σας έδειξα την αλήθεια!”
Και όλοι συγκατένευσαν και ακολούθησαν πλέον τον νέο αρχηγό.
Οι σταλακτίτες, όμως είναι προορισμένο από τη φύση να ξαναδημιουργηθούν, διότι το νερό δεν μπορούν να το κόψουν, ούτε να το εξαφανίσουν. Το νερό είναι η ίδια η ζωή. Κι αν κόψεις τους σταλακτίτες, δηλαδή τα όνειρα σήμερα, το μόνο είναι πως τη δική σου ζωή θα χάσεις. Το όνειρο ποτέ δεν θα το σταματήσεις. Αλλά θα είναι για άλλον, όχι για σένα.
Είναι πολύ όμορφοι οι σταλακτίτες…
