Περπατώντας σήμερα το πρωί πρόσεξα αυτή τη μονοκατοικία. Όπως βλέπετε δεν είναι και στην καλύτερη της κατάσταση, ωστόσο η μονάδα του κλιματιστικού δηλώνει πως ίσως κατοικείται. Τι μου έκανε εντύπωση όμως;
Πως υπάρχει ένα ανθισμένο λουλούδι στην άκρη του μπαλκονιού, το χρώμα του οποίου ταιριάζει απόλυτα με τη συνολική σύνθεση.
Αυτό είναι ένα θαυμάσιο κινηματογραφικό πλάνο με πολλαπλούς συμβολισμούς, όπως και όλα τα πλάνα. Εγκαταλελειμμένο (ίσως), μισοκατεστραμμένο αλλά αισιόδοξο (από τα άνθη), γεμάτο ελπίδα, ενώ το κλιματιστικό υπονοεί και ανθρώπινη παρουσία. Τα σκουριασμένα κάγκελα, η παράτερα τοποθετημένη σκάλα για την ταράτσα, τα δύο παράθυρα, όπου το ένα έχει παντζούρια ενώ το άλλο μόνο τζάμια και σιδεριά προστασίας, ενώ η τέντα υπάρχει μόνο ως ιδεατή ύπαρξη από το σκελετό της, όλα έχουν το νόημά τους και αποκαλύπτουν τόσα πολλά για το ίδιο το κτίσμα αλλά και τους ανθρώπους του. Και είναι μόνο ένα πλάνο!
Και τι υπέροχα και ταιριαστά χρώματα!
Το γράφω αυτό, διότι παρακολουθώντας κυρίως σύγχρονες ταινίες διαπιστώνω πως επικρατεί μία απίστευτη τελειομανία. Σύμφωνοι, ο κινηματογράφος είναι ένα όνειρο, ένα παραμύθι και δεν θέλουμε να καταστραφεί ένα πλάνο από ένα σκουπιδάκι, από μία πλαστική μπουκάλα νερού ή από ένα ξεχασμένο… άζαξ. Αλλά αυτή ΔΕΝ είναι η πραγματική ζωή.
Άλλες φορές οι εικόνες καταστροφής είναι υπερβολικά ρεαλιστικές, τόσο ρεαλιστικές ώστε υπερβαίνουν την πραγματικότητα.
Και στην ουσία δεν χρειάζονται… Τα πλάνα δεν είναι για να χειραγωγούν τη φαντασία του θεατή αλλά να την ερεθίζουν, να την προκαλούν. Και την ώρα εκείνη, όπου παρουσιάζεται η εικόνα τα μηνύματα είναι πολλαπλά και ενώ υποτίθεται πως δεν τα καταλαβαίνει ο οφθαλμός του θεατή, τα επίπεδα μηνυμάτων επικοινωνούν με το ασυνείδητό του.
Και voilà το ασήμαντο καθίσταται σημαντικό. Υπάρχει άραγε… ασήμαντο;
Και για κάποιον άγνωστο λόγο, αυτό το πλάνο θα μπορούσε να συνοδεύεται από τη μελωδία “The Other World” (Ο Άλλος Κόσμος), εδώ.
