Πριν από δύο – τρεις ώρες περίπου σε πολυσύχναστο αλλά μη κεντρικό δρόμο της Πάτρας χωρίς πολλές διαβάσεις πεζών, παρατηρώ από μακριά ενώ οδηγούσα μία γυναίκα να προσπαθεί να περάσει το δρόμο. Το ύφος της ήταν οργίλο και για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε καθόλου, ενώ ταυτοχρόνως έβριζε.
Μόλις φτάνω κοντά της παρ΄ όλο που δεν το έλεγε η καρδιά μου αποφασίζω να σταματήσω να την αφήσω να περάσει· μήπως χαλαρώσει σκέφτηκα.
Ε, λοιπόν ενώ σταμάτησα, της έκανα σινιάλο με τα φώτα και με το χέρι μου αυτή συνέχιζε να… βρίζει (μάλλον εμένα τώρα) και… δεν πέρασε!
Συμπέρασμα: το πρόβλημά της τελικά δεν ήταν να διασχίσει το δρόμο, αλλά να βρίζει.
Συνέπεια του συμπεράσματος: όταν βλέπω οργίλες αντιδράσεις σε πολλά συμβάντα και τώρα να μην αναφερθώ συγκεκριμένα, στις περισσότερες περιπτώσεις κρύβεται υποκρισία και η οργίλη αντίδραση αποσκοπεί κάπου αλλού και ποσώς αγγίζει το ίδιο το συμβάν.
