Η Ελληνική κοινωνία (και μη σας κακοφανεί παρακαλώ αυτό) είναι από τις πλέον… παραδόπιστες. Συνέπεια αυτού είναι να είναι και να παραμένει… φτωχή. Οσονούπω θα έχουμε ένα μεγάλο κύμα από επιχειρήσεις, οι οποίες λόγω των συνθηκών θα αδυνατούν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Η παρατεταμένη “ανομβρία” μίας δεκαετίας και πλέον σε συνδυασμό με τον COVID-19 θα στείλει στον άλλο κόσμο μεγάλο αριθμό από αυτές. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Πως ο σχεδιασμός τους ήταν τόοοοοοοοοοοοοοοοσο λάθος, ώστε δεν τα κατάφεραν; Κάθε άλλο!
Μία επιχείρηση είναι ένας ζωντανός οργανισμός (με τον τρόπο του) και ένα θαλασσοπούλι με φτερά γεμάτα πίσσα δεν ευθύνεται σε τίποτα εάν εξώκειλε στα βράχια ένα δεξαμενόπλοιο λόγω μιας σφοδρής καταιγίδας ή ενός μεθυσμένου καπετάνιου.
Δε σημαίνει πως τα σχέδια σας ήταν (είναι) λάθος.
Και προσέξτε και κάτι ακόμα!
Η (μη δόλια) χρεωκοπία είναι (και θα πρέπει να λογίζεται) μέρος του επιχειρηματικού σχεδίου και δεν θα πρέπει να σας απογοητεύει καθόλου. Ναι η πίκρα μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι ένας ακόμα σταθμός στην επίτευξη του στόχου. Και ο νυν Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ασχέτως από οτιδήποτε άλλο είχε τέσσερις “σταθμούς” στη ζωή του· ο πέμπτος ήταν η Προεδρία!
Σκεφτείτε εάν είχε σταματήσει στον… τρίτο σταθμό! Τώρα θα ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος θα έβλεπε τα τραίνα να περνούν! (Χα!).
Μην ακούτε ανοησίες. Σκεφτείτε επιχειρηματικά και όχι συναισθηματικά. Οι τελευταίοι (και με συγχωρείτε πολύ εδώ) είναι για τους… μ@λ@κες.
