Τα αίσχη, τα οποία συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, για κάποιον, ο οποίος γνωρίζει ιστορία δεν θα έπρεπε να του προκαλούν καμία απολύτως έκπληξη.
Ιδιαίτερα χρήσιμη και διαφωτιστική είναι η γνώση της πορείας του Ελληνισμού μετά την Άλωση. Εάν βεβαίως εστιάσουμε στα γεγονότα μετά το 1821 (και κατά τη διάρκεια της επανάστασης!) τότε θα έλεγα πως “σαν να μην πέρασε μια μέρα”.
Η κεντρική ιδέα ήταν και είναι πάντα μία:
“Πως θα κυριαρχώ βασιζόμενος στην κρατική ή όποια εξουσία και θα έχω τους άλλους υποδουλωμένους.”
Και το ερώτημα μετατοπίζεται στο:
“με ποιόν τρόπο (μοχλό) θα το καταφέρω.”
Το 1821 ήταν οι κοτσαμπάσηδες. Μετά οι τουρκοπροσκυνημένοι. Αργότερα οι βασιλικοί, οι αναρχικοί, οι δοσίλογοι, οι προδότες, οι Αμερικανόδουλοι, οι Σοβιετοτραφείς, οι χουντικοί, οι κομματικοί και ουκ έστιν τέλος.
Σήμερα ο μοχλός ονομάζεται μνημόνιο. Δεν λέγεται προσκύνημα! Αλλά είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πώς κάποιοι θα κυριαρχήσουν στους άλλους.
Πάντα αυτό επιτυγχάνεται με την εξαθλίωση των πολλών και πάντα (το τονίζω) με κάποιον μοχλό από κάπου αλλού (Τούρκοι και προσκύνημα, Ναζί, Αμερικάνοι, Σοβιετικοί, Κόμματα, Μνημόνιο).
Η Ελλάδα δεν έχει καμία ελπίδα να δει πραγματικά άσπρη μέρα, εάν δεν διορθωθούν αυτές οι δύο νοοτροπίες:
1. Πως ο μόνος γνήσιος και ακλόνητος μοχλός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και από εκεί εκπηγάζει κάθε πραγματική εξουσία και
2. Πως εάν καταφέρεις το πρώτο, αντιλαμβάνεσαι πως η συνολική επιτυχία είναι το κλειδί για να ανέβεις ακόμα περισσότερο, το ίδιο και οι άλλοι.
Άλλωστε θα κυριαρχούν οι τουρκοπροσκυνημένοι.
