Χθες το βράδυ παρακολούθησα μία Αμερικάνικη ταινία με τον ομώνυμο τίτλο του άρθρου, “Οι Λέξεις” (“The Words”).
Η ταινία δεν απέφυγε τα γνωστά κλισέ σεναρίου και κινηματογράφησης ούτε και ήταν τίποτα το σπουδαίο, απλώς βλέπεις πόσο εύκολα μπορούν να ξοδευτούν 6 εκ. δολάρια στον κινηματογράφο (βέβαια απέφερε και κέρδη 6,2 εκ. δολαρίων)!
Ωστόσο προς το τέλος της το σενάριο είχε τέσσερεις ενδιαφέρουσες φράσεις, τις οποίες και σημείωσα (περίπου, όπως τις συγκράτησα). Τις παραθέτω προς γόνιμο προβληματισμό μαζί με έναν δικό μου σύντομο σχολιασμό στην παρένθεση:
“Παίρνεις τις λέξεις παίρνεις και τον πόνο.”
(Γιατί όχι και τη χαρά; Ωστόσο το νόημα του “παίρνεις τις λέξεις“ στην ταινία ήταν “κλέβεις” και αφού κλέβεις παίρνεις και τον πόνο, τον οποίο εμπεριέχουν).
“Δεν μπορείς να κλέψεις μια ζωή χωρίς να πληρώσεις το τίμημα.”
(Για αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως ισχύει σύμφωνα με τα ανθρώπινα φυσικά δεδομένα).
“Αγάπησα τις λέξεις περισσότερο από τη γυναίκα, η οποία με ενέπνευσε να τις γράψω.”
(Αυτό πολύ ρομαντικό).
“Διάλεξε μεταξύ ζωής και φαντασίας.”
(Αυτό είναι ωραίο αλλά η λέξη φαντασία παραπέμπει σε κάτι όμορφο. Στην πραγματικότητα μάλλον ταιριάζουν οι λέξεις παράνοια ή αδράνεια).
Σημ. Οι πίνακες (έργα τέχνης) είναι του πολυαγαπημένου μου φίλου και αρχιτέκτονα Στάθη Χρυσικόπουλου από την θαυμάσια έκθεση του στο Μουσείο της Πάτρας με θέμα την οπτική ποίηση. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο θέμα. Η “φωτογράφος” είναι η σύζυγος του Alexandra Goritsopoulou και… χωρίς την άδειά τους συνοδεύω με τις φωτογραφίες την ανάρτηση αυτή.
Προφανώς τα έργα του Στάθη είναι έργα τέχνης και μακράν από την μέτρια ταινία.
