Οι ευχές, ως… άγνωστον είναι πολλών ειδών. Άλλες αφορούν προσωπικά ζητήματα, άλλες κοινωνικά. Άλλες είναι προσωρινού τύπου, άλλες μόνιμου. Άλλες είναι τυπικές, άλλες ουσιώδεις. Γενικά κάθε ευχή (όπως και κάθε κατάρα, αλλά προσοχή εδώ) δημιουργεί μία “μοίρα”, η οποία θα πρέπει με κάποιον τρόπο να εκπληρωθεί.
Οι ευχές για το νέο έτος εμπεριέχουν, εκτός των άλλων και μία πικρή (;) αλήθεια. Μεγαλώνεις και προσεγγίζεις το τέλος, ασχέτως εάν η απόσταση είναι μικρή ή μεγάλη. Και η αναπόφευκτη προσέγγιση προς το τέλος εμπεριέχει επίσης και την εξάντληση. Όπως ένας δρομεύς στον Μαραθώνιο είναι προφανές πως και στον αντίστοιχο Μαραθώνιο της ζωής επέρχεται η κόπωση και η εξάντληση.
Λένε όμως, πως κανείς δεν εγκαταλείπει στον Μαραθώνιο της Βοστώνης μετά το 37ο χιλιόμετρο. Νωρίτερα όμως…
Τι είναι αυτό, το οποίο αντικαθιστά την απώλεια της αντοχής στον άνθρωπο; Μα η θέλησή του! Τα χρόνια περνούν αλλά η θέληση ενδυναμώνεται. Η θέληση όμως είναι παράγωγο μέγεθος. Προκύπτει από κάποια αιτία. Χρειάζεται ένα κίνητρο. Ακριβώς λοιπόν αυτό είναι το συστατικό το οποίο τροφοδοτεί και ενδυναμώνει τη θέληση και εξισορροπεί τις απώλειες δυνάμεων.
Αυτή αποτελεί μία μόνιμη ευχή για κάθε νέο έτος: νέα κίνητρα δημιουργίας!
Το δικό μου προσωπικό κίνητρο για το 2019 είναι να δημιουργήσω… τετράγωνα αυγά! Οι αυγοθήκες συμπεριλαμβάνονται!
Δυναμικό και κυρίως δημιουργικό 2039 (είμαστε πάντα πιο μπροστά από την εποχή μας)!
Σημ. Δεν μπόρεσα να απαντήσω στις ευχές σας αμέσως, ούτε να ανταποκριθώ στις προσκλήσεις, αλλά για να δημιουργηθούν αυτά τα… τετράγωνα αυγά μου καταναλώνουν όλον μου τον χρόνο. Το 2019 η ουτοπική ευχή μου θα ήταν για περισσότερο διαθέσιμο χρόνο, ένα 2019,99 ας πούμε! Και προφανώς αστειεύομαι! Άκου… τετράγωνα αυγά! Τριγωνικά εννοούσα!
