Ο πολιτικός πρέπει να διακρίνεται για την οξύνοια του, την αντίληψή του, την διορατικότητα του αλλά κυρίως και οπωσδήποτε για το ήθος του.
Είσαι δυναμικό στέλεχος για πάρα πολλά χρόνια μαζί με τον νυν πρωθυπουργό. Μετά την εκλογική νίκη του Ιανουαρίου 2015 αναλαμβάνεις ύψιστο τιμητικότατο αξίωμα της Ελληνικής πολιτείας και μάλιστα με τις ψήφους όλων των σχηματισμών (θαυμάστε αντιπολίτευση με σθένος επιπέδου κότας).
Στην πορεία διαφωνείς και διαπιστώνεις με ένα αιφνιδιασμό του πρώην στενότατου συνεργάτη σου πως μένεις εκτός βουλής.
Τότε (και μόνον τότε) “αντιλαμβάνεσαι” πως σε εξαπάτησε και πως είναι απατεώνας και όλα τα σχετικά, τα οποία απλοί πολίτες της χώρας χωρίς κανένα πολιτικό αξίωμα έχουν αντιληφθεί όχι από την πρώτη στιγμή, αλλά από την προϊστορική εποχή.
Δύο τινά συμβαίνουν:
Α. Είσαι ηλίθια,
Β. Είσαι λαμόγιο
Εάν το Α. τότε είσαι εντελώς άχρηστη για την πολιτική ζωή του τόπου.
Εάν το Β. σημαίνει πως όσο έκανες τη δουλειά σου όλα έβαιναν καλώς. Μόλις όμως σου την έφερε τα “κατάλαβες” όλα. Το προσωπικό συμφέρον ήταν ο συνδετικός κρίκος λοιπόν.
Ισχύει για πολλές και πολλούς πρώην στενούς “συνεργάτες” σε κάθε σχηματισμό και εποχή.
Επειδή όμως οι τελευταίος έχει ιδιαίτερη ικανότητα επί του προκειμένου, αναδείχθηκαν δια της μεθόδου του φτυσίματος πολλοί σπουδαίοι με κίτρινα φορέματα ή εμπριμέ πουκάμισα, οι οποίοι οσονούπω θα διεκδικήσουν την αμόλυντον ψήφο σου.
Ξευτιλισμένοι (και με οι τώρα).
