Η αίσθησις μου για αυτό το καλοκαίρι είναι πως είναι πολύ περίεργο. “Κάτι” σα να πλανάται στον αέρα· κάτι απροσδιόριστο, το οποίο δεν έχει να κάνει με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και είναι έξω από όλα αυτά.
Το χαρακτηριστικό του είναι πως οι νύχτες του είναι πολύ μεγάλες· και τι εννοώ; Όταν ξαπλώνω το βράδυ (εντάξει κοιμάμαι τα βράδια) μέχρι το πρωί αισθάνομαι σα να έχουν περάσει αιώνες. Δεν είναι ακριβώς η ζέστη, είναι το 59ο εξ΄ άλλου καλοκαίρι μου και έχω δεδομένα! Είναι κάτι διαφορετικό.
Θυμήθηκα λοιπόν τον Ενδυμίωνα, τον πολύ όμορφο βοσκό, τον οποίον ερωτεύτηκε η Σελήνη όταν τον είδε και ο οποίος κατά μία εκδοχή του μύθου έλαβε το χάρισμα εκ του Διός, να κοιμάται αιωνίως και ενόσω συμβαίνει αυτό ο χρόνος να μην επιδρά, ώστε να μην γεράσει ποτέ! Ένας “αγέραστος” ύπνος!
Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα συναλλαγή αυτή. Να κατακτήσεις την αιώνια νεότητα, αλλά να μην είσαι ξύπνιος να την χαίρεσαι! Και το τελευταίο αποτελεί σημείο προβληματισμού σχετικά με τις επιλογές μας και το κόστος τους. Και με μία ευρύτερη προσέγγιση, όσο επιλέγεις τον ύπνο, τόσο λιγότερα ζητήματα έχεις να σκεφτείς και να αντιμετωπίσεις. Ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος, ώστε (πάρα) πολλοί άνθρωποι να θέλουν να πιστεύουν σε “κάτι”, το οποίο θα τους διατηρεί σε μία κατάσταση ύπνωσης με την ελπίδα πως θα επιβραδύνουν το χρόνο και θα απομακρύνουν από τη ζωή τους τον αναπότρεπτο θάνατο.
Νύχτες του καλοκαιριού, νύχτες του Ενδυμίωνα… Θα μπορούσε να είναι και… προφητεία!
