Αυτήν την περίοδο εντελώς ξαφνικά (;) επιχειρείται μία εξίσωση των δύο υποτίθεται πολιτικών “συστημάτων” (το υποτίθεται αναφέρεται στον ναζισμό), του ναζισμού και του κομμουνισμού. Και αυτή η σύγκριση προσπαθεί να αξιολογήσει τα “συστήματα” με βάση των αριθμό των εγκλημάτων και των νεκρών τους.
Ο ναζισμός αποτελεί μία εγγενώς δολοφονική, άκρως ρατσιστική και καθαρά Γερμανική αντίληψη μίας άθλιας και εντελώς διεστραμμένης στάσης ζωής. Στάση ζωής, η οποία ξεκάθαρα βασίζεται στον φόνο και τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε Αρίους και λοιπούς υπανθρώπους. Μεταξύ μάλιστα και των Αρίων ξεχωρίζουν οι αρτιμελείς, οι υγιείς και όλα τα κατάπτυστα “ιδανικά” αυτής της εμετικής θεώρησης. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογία εκτός της άκρατης διαστροφής και του βίαιου φόνου.
Ο κομμουνισμός, ο οποίος παρεμπιπτόντως κατά τη γνώμη μου, έχει εφαρμοστεί (και εφαρμόζεται) μόνο μία φορά στην ανθρωπότητα (στα κιμπούτς του Ισραήλ) και πουθενά αλλού, σαφώς είναι ένα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα με συγκεκριμένες αρχές. Και με βάση μία δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, σύμφωνα όμως με μία αντίληψη επίσης συγκεκριμένης μορφής.
Αυτή είναι και η αδυναμία του, διότι λόγω των αρχών του καθίσταται εύκολα εκμεταλλεύσιμος από κάθε λογής κατακάθια της κοινωνίας, τα οποία στο όνομά του διαβλέπουν ένα θαυμάσιο όχημα κατάληψης της εξουσίας. Δεν διδάσκει τον φόνο. Ο αιμοσταγής Στάλιν δεν ήταν κομμουνιστής. Ένας στυγνός, κυνικός δολοφόνος ήταν και τίποτα λιγότερο. Και πάρα πολλοί από τους επονομαζόμενους δήθεν κομμουνιστές δεν ήταν (και είναι) παρά συμπλεγματικοί μισάνθρωποι και ψυχοπαθείς.
Εν κατακλείδι: Ναζισμός και Άνθρωπος είναι εντελώς ασύμβατες έννοιες, κάτι, το οποίο δεν ισχύει για τον κομμουνισμό. Η προσπάθεια εξίσωσης είναι απαράδεκτη, ασχέτως εάν τα εγκλήματα είναι συγκρίσιμα.