Δύο σκέψεις, οι οποίες μου ήλθαν στο νου ακούγοντας διάφορες συζητήσεις.
Η πρώτη αφορά το… παραμύθι. Το να ζεις μέσα σε ανάκτορα αποτελεί από μόνο του ένα παραμύθι. Η εντύπωση, την οποίαν προκαλεί είναι ασυναγώνιστη. Μόνο πως στα ανάκτορα ζουν και ένας βασιλιάς ή αυτοκράτορας αλλά και ένας υπηρέτης. Όλοι ζουν το παραμύθι τους, αλλά δεν είναι καθόλου ίδιος ο τρόπος με τον οποίον το ζουν!
Σημασία έχει η θέση τους σε αυτό.
Το άλλο αφορά τις ηλικίες. Το πόσων ετών είσαι είναι μάλλον ένα ανόητο, πέραν της βιολογικής του ιδιότητας ερώτημα. Το ορθό είναι το “τι κάνεις”; Ο χρόνος δεν αξιολογείται με τη μέτρηση των μονάδων του, αλλά με το περιεχόμενό του.
Μακριά λοιπόν από παραμύθια αλλά και χρόνους, οι οποίοι έχουν νόημα μόνο στα δελτία ταυτότητας.
