Βλέποντας την Ιωάννα με τη λευκή μάσκα και το λευκό καπέλο δεν μπόρεσα να μην ανασύρω από το νου μου μία “ενοχλητική” Γαλλική ταινία του 1959/60 με τον πρωτότυπο τίτλο Les Yeux sans visage (Μάτια Δίχως Πρόσωπο). Ανήκει στο στυλ των σεναρίων, τα οποία μου αρέσουν αλλά η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να την παρακολουθήσω…
Σ’ ένα τραγικό τροχαίο ατύχημα, για το οποίο υπεύθυνος ήταν ένας διάσημος χειρουργός η κόρη του χάνει στην ουσία το πρόσωπό της και παραμένει στο σπίτι με μία λευκή μάσκα… και τότε η παράνοια και απελπισία χτυπά το μυαλό του γιατρού πατέρα της.
Αναθέτει στην πιστή βοηθό του να αναζητήσει παρόμοιο πρόσωπο προκειμένου να το μεταμοσχεύσει στην κόρη του. Η επέμβαση όμως δεν είναι καθόλου απλή και οι μεταμοσχεύσεις αποτυγχάνουν η μία μετά την άλλη. Και ξαφνικά εμφανίζονται πτώματα νεαρών γυναικών χωρίς… πρόσωπα (ανατριχιαστικό και μόνο στην περιγραφή του).
Αλλά σε αυτή τη ζωή ποτέ μία τραγικότητα δεν επιδιορθώνεται με μία άλλη χειρότερη. Όταν η άμοιρη κόρη αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει δεν μπορεί να το δεχτεί και τότε το τέλος μοιάζει για όλους αναπόφευκτο. Δεν θα σας δώσω περισσότερες λεπτομέρειες μην τυχόν και την παρακολουθήσετε (εάν αντέχετε) και την εντοπίσετε.
Πάντως με εξέπληξε η εντυπωσιακή ομοιότητα των μη προσώπων… Οι μάσκες πάντα είναι ίδιες ανεξαρτήτως εάν κρύβουν δράματα ή υποκρισία.
Σημ. Η ταινία ωστόσο είναι κατά τη γνώμη μου αριστούργημα.
