(και η φιλοσοφική τους διάσταση)
Μου είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση ένα κεφάλαιο σε ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής, στο οποίο αναφερόταν πόσο σημαντική ήταν η επίδραση των… βομβαρδισμένων κτιρίων-λειψάνων στη Δρέσδη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην αρχιτεκτονική. Μέσα στην ολοκληρωτική καταστροφή απέμειναν τα λείψανα των κτιρίων, τα οποία όμως απέπνεαν ένα θλιβερό μεγαλείο αναδεικνύοντας την ομορφιά της στατικής τους δομής.
Οι σκελετοί τους είχαν απρόσμενη ομορφιά… Συνηθίζουμε να προσέχουμε ένα ολοκληρωμένο έργο, αλλά πολλές φορές είναι ομορφότερο όταν κατασκευάζεται. Παρατηρείστε ουρανοξύστες χωρίς τις γυάλινες επιφάνειες ή τους σκελετούς από οπλισμένο σκυρόδεμα (béton armé) στις συνήθεις κατασκευές μας.
Αλλά είναι πολύ δυσκολότερο να αντιληφθούμε την ομορφιά ενός πέτρινου κτίσματος, η οποία ΔΕΝ ευρίσκεται στην ίδια την πέτρα, αλλά στις κρυμμένες του λεπτομέρειες.
Γι΄ αυτό μου αρέσουν τα… ερείπια (και αναφέρομαι και σε ανθρώπινα ερείπια), διότι η ιστορία ενός κτίσματος ή ενός ανθρώπου και πώς κατέληξε να είναι ό,τι είναι, κρύβει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.
Δείτε λοιπόν ένα εγκαταλελειμμένο και σχεδόν διαλυμένο κτίριο στην περιοχή του Παλαιού Παντελεήμονα στον Όλυμπο. Για το συγκεκριμένο τόπο θα γράψω σε επόμενο άρθρο. Αλλά εκείνο στο οποίο θα ήθελα να εστιάσετε είναι οι κρυφές κατασκευαστικές του λεπτομέρειες. Ουσιαστικά είναι ακριβώς εκείνες, οι οποίες συγκρατούν την τοιχοποιία ακόμα στη θέση της. Εντυπωσιακό δεν νομίζετε;
Χιαστί ξύλα στις γωνίες και στην τοιχοποιία! Σπουδαία σκέψη, την οποίαν μάλιστα εμπεριέχει με τον τρόπο του και ο σύγχρονος Ελληνικός κανονισμός με τον λεγόμενο ικανοτικό έλεγχο των κόμβων. Μην όμως απασχοληθείτε με άγνωστους όρους. Είναι πραγματικά ευφυές.
Και όχι μόνο αυτό. Παρατηρείστε πώς κάτω από τα παράθυρα έχουν τοποθετεί κατακόρυφα ξύλα να στηρίζουν τη δομή του μειωμένης αντοχής (λόγω του ανοίγματος) τοίχου. Εξ΄ ίσου απλό και ευφυές!
Για τα ξύλινα σενάζ και τα ξύλινα πρέκια άνωθεν των ανοιγμάτων δεν έχω λόγια. Νομίζω κατανοείτε πλήρως τη σπουδαιότητά τους.
Προσωπικά θεωρώ πως η σοφία ευρίσκεται στο μέλλον, αλλά η πρέπει να θεμελιώνεται στην τοπική παράδοση και το παρελθόν. Το παρόν είναι το στο μεταίχμιο των δύο Κόσμων και είναι όπως ένα τεντωμένο σχοινί, στην κόψη, του οποίου θα πρέπει να ισορροπήσεις και να προχωράς. Σίγουρα όμως όχι να πέσεις.
Και κάτι ακόμα. Το συγκεκριμένο κτίσμα δεν επιδέχεται αποκατάσταση, αλλά συνεχίζει να διδάσκει με τη γύμνια του. Μην το κατακρίνετε. Στα ερείπια κρύβεται η σοφία του παρελθόντος για τη βελτίωση του μέλλοντος. Ισχύει και για τους ανθρώπους…
Ακολουθεί συλλογή 9 φωτογραφιών.
