Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Καθόλου “Poor Things”

Ένα σημείο, το οποίο δεν έχει τονισθεί ιδιαίτερα είναι πως η πραγματική ικανότητα του Λάνθιμου δεν είναι το όποιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά η ικανότητα άντλησης κεφαλαίων για την υλοποίηση της ταινίας. Τα “Poor Things” (Φτωχά Πράγματα) μόνο… φτωχά δεν είναι. Η ταινία είχε προϋπολογισμό και κόστισε 70 εκ. δολάρια! Ένα αξιοσημείωτα υψηλό ποσό για αυτού του είδους τις ταινίες.

Από πού προήλθε η εμπιστοσύνη των επενδυτών; Μα από την προηγούμενη ταινία του Λάνθιμου, την “Ευνοουμένη”, η οποία κόστισε 15 εκ. δολάρια, αλλά απέφερε 95 εκ. δολάρια, περισσότερο από εξ (6) φορές τον προϋπολογισμό της. Ως εκ τούτου οι επενδυτές σκέφτηκαν, πως αφού αυτού του είδους η θεματολογία και το στυλ αποδίδει εξαιρετικά, το ίδιο ενδέχεται να συμβεί και με τα “Poor Things”.

Η επένδυση θα είναι επιτυχής εάν συγκεντρώσει περίπου 4 φορές τον προϋπολογισμό της σε έσοδα, εκτιμώ γύρω στα 250 – 300 εκ. δολάρια.

Όσο υψηλότερος ο προϋπολογισμός τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για δημοσιότητα και διακρίσεις, προκειμένου περισσότεροι να ωθηθούν να την παρακολουθήσουν και καταβάλλουν και το αντίτιμο του εισιτηρίου.

Βέβαια μην γελιέστε. Ο προϋπολογισμός δεν αποτελεί το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας (κάθε άλλο μάλιστα) και υπάρχουν αρκετές ταινίες με απίστευτες αποδόσεις συγκριτικά με το εξαιρετικά χαμηλό κόστος παραγωγής τους. Μία εξ΄ αυτών η “Μεταφυσική Δραστηριότητα” (“Paranormal Activity”) του Όρεν Πέλι, με κόστος παραγωγής μόλις 15,000 δολάρια απέφερε έσοδα ούτε λίγο ούτε πολύ 13,000 φορές το κόστος της (απόδοση κεφαλαίου 195 εκ. δολάρια)! Όχι και άσχημα! Και δεν είναι και η μοναδική!

Εκτιμώ πως πολύ πιθανόν η επόμενη ταινία, την οποίαν θα αναθέσουν στον Λάνθιμο θα είναι της σειράς Τζέιμς Μποντ, όπου σε αυτήν την περίπτωση θα απολαύσουμε περισσότερες και ξεκάθαρα τολμηρότερες σκηνές των υποθέτω υπέροχων κοριτσιών του 007 περιτυλιγμένες με υψηλής στάθμης φιλοσοφικές προεκτάσεις· και μόλις σας αποκάλυψα –κατά την άποψή μου- την βασική ιδέα (concept) στην οποίαν βασίζεται η επιτυχία των συγκεκριμένων ταινιών.

Θα πρέπει και πάλι όμως να τονίσω πως ο κινηματογράφος μπορεί να είναι και βιομηχανία αλλά και τέχνη. Ως επενδυτικό προϊόν ποσώς ενδιαφέρει το θέμα καθόσον αποφέρει κέρδη. Ως τέχνη είναι άλλο θέμα. Παρ΄ όλα αυτά προσωπικά δεν πιστεύω σε διαχωρισμούς και ούτε μου αρέσουν οι χαρακτηρισμοί του τύπου (υψηλού – χαμηλού επιπέδου ή εμπορική ή καλλιτεχνική) ή ακόμα και πού στοχεύει μία ταινία.

Και στην πολιτική ισχύουν εντελώς παρόμοια (για να μην ξεχνιόμαστε) και κάνετε τους αντίστοιχους συνειρμούς.

Τέλος και κάπως άσχετο – σχετικό θα ήθελα να σημειώσω πως είδα τον κατάλογο με τις κινηματογραφικές ταινίες αλλά και τηλεοπτικές σειρές, τις οποίες χρηματοδότησε το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας (ΕΚΟΜΕ).

Μεταξύ αυτών Ελληνικές τηλεοπτικές σειρές και δεν μπορώ να κατανοήσω το κριτήριο της πολιτιστικής τους προσφοράς και πώς αποφέρουν εισόδημα στον χρηματοδότη (το Ελληνικό Δημόσιο δηλαδή). Εκτός εάν στοχεύουν σε διεθνή καριέρα αν και εκτιμώ πως μάλλον ανταποδοτικές για την τηλεόραση της Γείτονος χώρας είναι (αλλά πρέπει να το δούμε).

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)