Μία φορά στη ζωή σου να “κλέψεις” με σκοπό να μην ξανακλέψεις παραμένεις κλέφτης. Ασχέτως εάν για την κλοπή σε οδήγησαν οι συνθήκες ή η ανάγκη ή ακόμα και η ανέχεια• και ακόμα χειρότερα εάν οι δικαιολογίες σου ήταν “εάν δεν το έκανα εγώ θα το έκανε κάποιος άλλος” ή έστω “τα πραγματικά δεδομένα με ανάγκασαν.”
Όποιος προδίδει τις αρχές του δεν μπορεί ποτέ να έχει πια μία αγνή σχέση με την ζωή. Και ο κλέφτης θα είναι πάντα κλέφτης.
Ένας συγγραφέας, ο οποίος γράφει ένα ποταπό μυθιστόρημα (με πολλές όμως πωλήσεις), ένας σκηνοθέτης ο οποίος κατασκευάζει μία αθλιότητα με στόχο τα πιο ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα (και τα εύκολα εισιτήρια), ένας πολιτικός, ο οποίος προδίδει τα πιστεύω του (με στόχο την εξουσία), όλοι οι προηγούμενοι με την δικαιολογία πως το έπραξαν για να αποκτήσουν τα μέσα προκειμένου να δημιουργήσουν το αριστούργημα τους ή να υλοποιήσουν το όραμα τους για την κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ –μα ποτέ- να το πράξουν.
Και το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν έχασαν την αγνότητά τους, διότι ποτέ δεν την είχαν.
Η μεγαλύτερη όμως αθλιότητα είναι να προσπαθούν να πείσουν (διαφθείροντας τις συνειδήσεις των ανθρώπων) πως πρόδωσαν τις (δήθεν) αρχές τους με “ηθικό” σκοπό (!) για τον μεγάλο στόχο.
Κάλπικοι άνθρωποι πωλούν κάλπικες λίρες.